bulutlu havada caz dinlemek

bir tribe sokar insanı, sanki new york'ta hissettirir, gerçekler şehrin merkezinde 100 tl'ye ne eti olduğu belli olmayan tavuk dönerin kokusunu duymaktır pencere açıkken. tavuk döneri romantize etmeye gerek yok sanki. gerçi cazın romantizmle alakası yoktur. caz dediğin hayatın çelişik ve kaotik düzeninde bir taklidin yansıması değil midir? ve bütün bu cümleleri bana yazdıran dünden kalan viski midir? kontrbas öterken hayatı sorgulamak gibi bir aptallığa da büründürebilir insanı bulutulu havada sabahın on birinde caz dinlemek. oysa insanın kendine yapabileceği en büyük kötülük kendi zekasını hiçe saymasıdır. verin saksafonu arkadan usul usul çalsın piyano ve tıs tıs geçiş yapsın bateristin hikayesi. öyle bir durum işte.

gereksizdir.

şunu aç da bi' kendine gel.

meşazını aldım canım kardeşim, büyük resmi gördüm*