bütün canlıların neslin devamı için aşık taklidi yapması

buz gibi gerçekliktir.

kendine benzeyen yeni canlılar üretince gözünde aşkın da değeri kalmaz.

hayatı boyunca sevilmemiş, sadece çıkar için başı okşanmış, hiç gerçekten aşkı tatmamış, yanına şefkatle yaklaşılmamış, bir insanla tutkuyla ve sevgiyle sevişmemiş insan zırvalığıdır.

benim canım aşktan yana yandı, hemen kötülemeliyim.

birgün herkes bunun doğru olduğunu anlayacak.

insan; milyonlarca yıl boyunca, sadece seks çevresinde dönen bir evrim geçirmedi, sosyal yapısı gereği sekse giden çabaları arttırıcı bir unsur olarak "aşk", "duygusal bağlanma" ve "şefkat" gibi davranışlar geliştirdi. bugüne kadar ulaşan genlerin sahipleri; aşık olanlar, bağlananlar ve yavrusuna şefkat gösterenlerdi. sadece seks yapanlar, duygusal bağ geliştirmeyenler yok oldular.
yani aşk kısaca , cinselliğe giden yolu açan, kişilerin aile bağlarını güçlendirmek ve sürekliliğini sağlamak için edinilmiş biyokimyasal bir davranıştır.

"bu kainat seven ve sevilenin birlikte yazdıkları bir kitaptir"der muhyiddin ibnul arabi...
nerde kaldı ahadiyet? :))

"sonsuzluğu bürüyen yalnız"
öyle mi gerçekten?
hangi mertebeden?
iki ölümsüz sevgili, biri sad, biri nun...
ikisinin arasında fark bulamazsın!
sad nun'u öyle sevmiştir ki, aşkından varlığından geçip nun olmuştur.
nun da, aşkından deli divane olup varlığından geçip sad olup aynileşmiştir.
fena hali derler tasavvufta...
aynileşmek olsa gerek türkçede...
ikisini 1 görenler, adına tevhid demiştir...
gören göze 2 de 1, 1 de 2
şirk midir?
sofu şirk der bu aşkın ahvaline?
zahid bilmediğini bilmez, taklitten öteye de gidemez.
oysa bu aşk ötelerde vurmuştur mührünü lamelif ile alfabeye!
nerde kaldı ey sofu elifin ahadiyeti?
arifte sende! agâhta ...
aşk bu! olur mu hiç kendinden kendine?