bütün hataları psikolojiye bağlayıp örtbas etmek

eskiden kötü/karaktersiz diye uzak durulan insanlara artık psikolojisi bozuk adı altında müsamaha gösterilmesi, ben buna katılmıyorum katılmayacağımda, şurda baksan milyonda bir tane psikolojisi sağlam insan çıkar, psikolojinin bozuk olması her konuda müsamaha gösterileceği anlamına gelmiyor,

şimdi başlıyorlar “bana anlayışlı ol benim sorunlarım var vs vs” yada üçüncü kişi olarak misal verecek olursam “o aslında kaba değil küçükken yaşadığı şeylerden dolayı öyle tepki veriyor” gibi, peki sen karşısındaki kişininde sorunları olup olmadığını nerden biliyorsun ki birine müsamaha gösterirken diğerinden katlanmasını bekliyorsun,

son zamanlarda psikoloji dalının popülaritesi epey arttı, benim de çok severek ilgilendiğim bir konudur ancak bu tiplere asla katlanamıyorum.

asosyal eziklerin yaptığıdır.

bu bana bir tabiri hatırlatıyor. "bir an şeytana uydum." bahanesi gibi. bence psikoloji bu çağın yeni şeytanı.

suçu başka vasıtalara yükle. ohhh mis gibi. pir ü pak adeta.

psikolojik danışman tunç tataker'i bile isyan ettiren durumdur.

kendi içinde mantıklıdır

fav mı? ne favı? şu içimize giyilen fav mı?
kafam iyiydi, yanlışlıkla vermişim balımm...

insanlar ṣunu anlamıyor: psikolojik otun, botun, bunalımın, dandik bir teṣhisin... neyin olursa olsun. yekten kafayı yemediysen yaptıklarından sorumlusun.

yaṣayan herkesin psikolojik bir çıkıntısı var.

toplaşın hemen anlatayım.
ani kayıplarla üst üste sarsılınca bünyem ben ben olmaktan cıktıgım zamanlar yaşadım. normalde de ketum ve duygularıyla hareket etmeyen bende bu ağır kayıplar infilaka sebep oldu zira duygularımı nasıl dışa vuracagını bılemedım. onlar da bedenıme vurdu. uzun süre geceleri uyuyamadıgımı bılırım. sonra tutulmalarım nüksetti falan. nörologtu, psikolog, psikiyatr derken ilaçlarla ben iyice balığa bağladım. terapilere başlamam önerildi. ilk gün cocuk gibi tuttu elimden götürdü sağolsun. neyse 1.5 saat konustuk içeride; dısarıda beklıyor o da. gözleri meraklı, belli bir korkuyla bedenı kıvrık. çıktık arabaya bindik. tam çalıstıracak durup bana döndü “bana deli ayağı yapma biz şakirpaşa çoçuğuyuz dedi” aldı beni bir gülme. şimdi aklıma geldıkce gulerım benı toparlayan ılaclar degıl kocam oldu zira