canımla canın arasında bir geçmiş vardı orada tanışmıştık biz

dun denk geldigim ve sanki inceden içe işleyen bir mevlana sozu. ve su cumleyle de tamamlanir devami; “bazi ruhlar evvelden asinadir birbirine”…

hani bazen, cok cok nadir de olsa daha oncesinde tanismis, bir yerlerde denk dusmuscesine yakinlik hissettigimiz insanlarla karsilasiriz. sicakligi, yakinligi, samimiyeti cok baskadir. belki de bu yakinlik hissi cok benzedigi icindir bize ya da belki de ruhlarin, benliklerin kimyasinin uyusmasidir bu. boyle insanlar yolunuza hic dustu mu bilmiyorum ama yanı basinizdayken onlar hatta belki de dunyanin bir ucunda da olsa bir telefonla konusurken siz, zamandan, an’dan, mekandan da evet soyutlanir gibisinizdir. konusmalariniz daha dogrusu muhabbetiniz oylesine degildir. yurege dokunur, hafifletir insani; hani sahip oldugunuz nice sikintilar anlik olarak bitmis de yukunuz azalmis gibi. halbuki sadece biriyle iki kelam etmissinizdir alt tarafi.
sanirim bu his benden olanin ya da benim gibi olanin beni bulmasi huzurudur. ya da hakikaten bu sefer anlasildim rahatligidir kim bilir?