canınızı sıkan gerçekler

geçen bir söz duydum
“cumartesileri sadece eşşekler ve türkler çalışır; pazar eşşekler de çalışmaz” diye. bakıyorum bu kadar çok çalışıp, çalışmak zorunda bırakılıp, bu kadar yaşayamayan biz türkler gibi başka bir toplum daha yok. çok canım sıkılıyor buna. emeğimizin karşılığını tarihler boyunca alamamışız hala da alamıyoruz

yüzyıllar boyunca bir aileye hizmet edenlerin, o aile rahat yaşasın diye ırgatlık ve çiftçilik yapanların, yine o aile savaşa girdiğinde başarılı olup o ülkenin ganimetlerini kendi cebine atsın diye ölenlerin torunları olduğumuz için olabilir mi?


kimse bunu kabul etmiyor.
sorsan herkes osmanlı torunu.
ulan osmanlı torunu olsan ingiltere'ye kaçan deden sayesinde diğerleri gibi orada yaşıyor olurdun.

yaşıtım insanların çatır çatır tatil yapabiliyorken benim içinde bulunduğum vaziyet. birçok şeyi böyle hayal etmedim, işlerin bu hâle gelmesinin sebebi de ben değil-dim aslında.

herşeyin parayla eşdeğer tutulduğu bir zamanda yaşıyor olmamız gerçeği hem üzücü hem can sıkıcı

rohee miran'la tanışamayacak olmam, halen bir kız çocuğumun olmaması, bir kız çocuğum olursa bir gün büyüyüp bir hanzonun ailesiyle birlikte gelip kızımı isteyecek olması ve benim o herifi hiç sevmeyecek olmam canımı sıkıyor.

benim kayınbabalığım en son babalar duyar'daki mehmet gibi olur.

gül gibi kızını kadir gibi bir işe yaramaz üçkağıtçıya verdiği için her zaman sinirli ve memnuniyetsiz.

internette ikili polemikten sonra uzaklaştırma alırken diğerine bir şey olmaması.

peki o gitiginden beri yüzünün gülmesi

bugün yarım kilo peynire 75 lira vermek. evet canımı sıkıyor. 200 lira ile gittiğim marketten kasada bir şeyleri bırakmak canımı sıkıyor. evden çıkarken zaten ne alacağım diyip yanıma sadece 200 lira almış olmam ama piyasanın benim pozitifliğimden daha hızlı yükselmesi canımı sıkıyor.

mutluluğun hak edilen değil şans üzerine elde edilen bir şey olması.

adaletle ilgisi yok. mutsuzum.