çatalı kaşığı dişe değdirerek yemek yemek

beni sinir eden yemek yeme biçimi.

sanki kemiklerimden etimi sıyırarak yiyor. psikolojim bozuldu resmen. tüylerim diken diken yazıyorum bu tanımı. yapmayın, lütfen yapmayın :((

işyerinde arthur diye bir arkadaşım vardı. yıllarca beraber yemeğe gittik, 4-5 kişilik bir grubumuz vardı.
sırf bu yüzden beni afaroz ettiler gruptan ya.
e napayım yani, beceremiyorum ki.
ben hayatımda sadece arthur var zannetmiştim böyle huylu olan.
meğer başkaları da varmış.*

en bin kez falan sofradan kalkmama neden olan durum.
çekirdek ailem bunu yapmıyor, zaten sıyırma işinin dudakla yapılmasını gerektiğini bilecek zekaya sahipler ama başkaları ile yemek yerken ya da bir restoranda falan yemek yerken beynime saplanan bir kurşun gibi bu sesler yüzünden kalkmak zorunda kalıyorum sofradan.
yemek dudakla sıyrılır andaval!

bende yapıyorum bunu ama isteyerek yapmıyoruz ki, belki ağzımız küçük...

dişe değdirmek denmiş.
ne kadar da nahif bir anlatım.

ben mesela bu insanların yemek yemeyi değil direkt çatalın kendisini yemeyi hedeflediklerine inanıyorum. böyle çetin bir mücadele söz konusu oluyor her zaman, çatalı yerken konuşmaya çalışmıyorlar mı hele.

ya ama öyle olmaz çünkü tabağı da ısır.
lütfen. *

yazarken bile gergin anlar yaşayacağım ama okul tahtasına (bizim zamanımızda yeşilimsi tahta idi, daha öncekilerin zamanında kara tahtaydı sanırım. şimdikilerin kalemli galiba, sonrakilerin de artık vr gözlüklü falan olur herhalde ne bileyim neyse) tırnaklarını sürten gıcıklar vardı. bazen de tebeşir tuhaf sesler çıkarırdı işte bu kadar acı vericidir bu hareket benim için.