1.
evet, bu ben. kendi adımla başlık açmak biraz tuhaf, bunu kabul ediyorum. belki bu uzun metni gördüğünüzde hakkımda herzevekil birisi diye düşüneceksiniz. ancak bu mühim değil. yalnızca yazmak istedim, pek kimsenin okumayacağını da bilsem sadece yazıp içimi dökmek istedim. yazmak, anlatmak iyi gelir derler ya. bana da iyi gelir belki, öyle ümit ediyorum en azından. ben güçsüzüm, bitap bir vaziyetteyim. bedbin bir karaktere sahibim. samimi söylüyorum bunları. dışarıdan baksanız belki güçlü dersiniz. bilmiyorum. öyle değilim ama. yalnız başıma yapamıyorum, olmuyor. çok kez denedim ancak bu yalnızlığımı hissettiğimde yapamıyorum. sevmeye ve sevilmeye çok ihtiyaç duyuyorum. bu, arzulamaktan, istemekten veyahut temenni etmekten dahi çok öte bir duygu. doğrudan bir ihtiyaç benimkisi, tıpkı bir ekmek ve su gibi. birisinin beni sevmesi, birisinin bana sarılması, birisinin bana beni sevdiğini hissettirmesi bir ihtiyaç. yalnız kaldığımda tükenmiş, hayattan tamamen soyutlanmış gibi hissediyorum. sanki bir hiçmişim gibi. esasında o kadar da müşkülpesent birisi değilim. karşı taraftan öylesine büyük beklentilerim yok. gerek dış görünüş, gerekse karakter olarak. bu his normal mi bilmiyorum. çünkü insanların kahir ekseriyeti yalnız başına da kalsa bir hayat sürdürebilirler lakin ben bunu pek beceremiyorum sanırım. onu fark ettim. mamafih yalnızlığı hissettiğimde kendimi sonsuz bir yokluğun içinde bocalanıyormuş gibi tahayyül ediyorum. sanki dışarıdaki herkes müşahhas, ben mücerretmişim gibi. sanki ben yokluğun içerisinde sürükleniyormuşçasına bir his. nasıl düzeltebilirim bir fikrim yok. dışarıya yansıtmam ben bu halimi. zira bugüne kadar yaşadığım psikolojik rahatsızlıkları ve kullandığım ilaçları aynı hanenin içerisinde yaşayıp aynı havayı soluduğum ebeveynlerime bile izah etmedim. 6-7 senedir bu tür sorunlarla çırpınmama rağmen. sağlıklı bir hayat, sağlıklı bir ilişkim olsun isterdim. sorun benim, bunu biliyorum. bir başkası değil. kimseyi bir suçla yargılayacak "çocukken böyle böyle şeyler yaşadım. travma oldu." diyecek birisi değilim. bundan mütevellit asla ve kat'a kimseyi yargılamıyorum. iyi birisi değilim ve olamıyorum sanırım. birinin elini tutmaya, birisine dokunmaya, birisinde kuvvet bulmaya, birisine sımsıkı sarılmaya öyle ihtiyacım var ki işte bunu kelimelerle size aktaramam. ne kadar sarih bir lisan kullansam da asla ve asla anlatamam, yapamam. belki ara sıra bu metni yoklarım yine. düzenlerim, bir şeyler ekler ya da çıkartırım. nasip bu işler, bilirsiniz ya!..
devamını gör...