cenaze yemeği

cenaze ve acı sahiplerine maddi ve manevi büyük külfet olan yemektir.

eskiden cenaze evine yemek götürüldü... evet eskiden.

gözyaşınız dinmeden, acıyı bırakıp, bugün pide çektirelim, yarın lahmacun yaptıralım vs. diye sabahtan telaşeye kapılırsınız.

ne diye? 100-200 kişi gelecek, yalandan allah rahmet etsin diyecek diye.

yas yerinde, cenaze yakınıysanız garson olursunuz adeta. siz tüm gün birkaç bardak soğuk çaydan, sigaradan başka şey koyamazsınız ağzınıza. yemeği geçtim, öncesindeki çay-su ikram faslı ayrı bir eziyettir. kimi açık ister kimi demli, şeker isteyen olur şeker istemeyen, aylardan yaz zamanıysa acaba soğuk su var mıdır? önlük takıp, "başka bir arzunuz var mıydı?" diyesiniz gelir söve söve.

akşam karanlığa kadar millet yemek yedi mi, doydu mu, yemeyen kaldı mı? diye dört dönersiniz. ikramlarımızdan memnun kaldılar mı?

bu adeti çıkaran, yayan ve halen uygulayanlara çok büyük sövgülerim var, açık açık sövdüğüm.

doğuda, cenaze yemekleri için kredi çekenlerin olduğunu biliyorum bizatihi. komik ama güldürmüyor.

hayvanlıktır.

bu coğrafyanın en iğrenç adetlerinden biridir.

bir cenazeye gidip bir şeyler yemem için herhalde açlıktan ölme noktasına gelmem gerekir. ama baklava, künefe avuçlayan adamlardan bahsediyoruz burda

ne cenazemde ne de sonrasında 3’üydü, 7’siydi, 40’ıydı gibi bahanelerle yemek falan vermeyin. yok şunu çok severdi, yok canı için yiyelim gibi saçmalıklarla karnınızı şişirmeye bahane aramayın. siz etli pide yiyin diye ölmedim ben. benim canım için yediğiniz her lokma boğazınızda kalır. bilesiniz.
öyle mevlit falan bahanesiyle hatim indirmeye, arkamdan iyiliğim için dua falan etmeye kalkmayın. yaşarken yapmadığınız iyiliği ölünce yapmaya kalkmayın. yemem.

illa birilerine yemek vermek isterseniz sokak hayvanlarına verin. (bu en net isteğimdir.)

harun kolçak.

ben şunu çok iyi hatırlıyorum ; dedemin vefatının ikinci gününde bir yandan gözyaşımı silip, bir yandan yemek dağıtıyorum. kadının biri "kızım bize bir yemek daha getirsene." demişti. bak rica yok, anlayış yok, ölüye saygı hiç yok. yemek şirketi ile anlaşmıştık, dedem bayağı tanınan biri olduğundan akın akın geliyordu insanlar ve bu kişiler de bariz yemek yemeye gelmişti. o an içimden sağlam bir küfür ettim kadına. sonra verdim yemeği. hayrı olsun da, biz acımızı yaşarken bu anlayışsızlık ve emrivakilik insanlıktan nasibini almadığını gösteriyor bazılarının.
dedemin yıl dönümüne de bir hafta kalmışken bu başlığı gördüm, üzüldüm bak yine..

yapmam yaptırmam.

bırak da millet acısını dindirsin. bir de sevmediğim birkaç tane sülük akrabaya yemek mi yapacaktık?

yemeği bırak eve bile davet etmem. sırf adet ve gelenek diye saçma s***k şeyler yapmaya lüzum yok.

yok olması gereken geleneklerimizden biri.

annem ölmüş, ben sevgili akrabalarının ne yiyeceğini, nerede yatacağını düşünmek zorundayım. sabah olmuş adam aşağıdan bağırıyor kahvaltıyı buraya getirin diye. balkondan iletmiştim kahvaltısını yavşağın. *

aslen halkımız tarafından yozlaştırılmış bir gelenektir. yoksa dayanışma adına doğru bir uygulama oldugunu dusunuyorum.

cenaze evinde, cenaze sahiplerinin yemek yapamayacak durumda olmaları gözetilerek hazırlanacak tüm yemeklerin kolu komşu, eş dost, akrabalar tarafından hazırlanmasını, karşılanmasını gerektiren bir gelenektir yoksa. ama insanların duyarsızlıgından ve işgüzarlığından sanki cenaze evı sahibinin göreviymiş gibi lanse ediliyor. yemek yemeye gelmeyin. acı paylaşmaya gelin, acı içinde olana yardıma gelin.