cenaze evi

hüzünün baş gösterdiği ev, yakınlarına başsağlığı için gidilen ev. yalnız çok kötü bir adet var bu konuda cenaze evinde cenaze sahibinden yemek bekleniyor, bence çok kötü bir alışkanlık bu tam tersi cenaze evine yemek götürülmelidir.

acı evi, yas evi dediğimiz yerde, insanlar yas tutarken birde çıkıp, baş sağlığına gelen misafirlere yemek verme gibi alışkanlıkların bitmesi gerekir. bırakın insanlar yasını tutsun. komşular sağ olsun mahallede cenaze olduğu zaman hemen yemekler yaparak, yas evinin yasına ortak oluyor.

cenazeme gidiyorum..
evime gidiyorum..
diyerek yıllar önce bir şiirimde bahsettiğim başlık.

her insanın evi kendi cenaze evidir. böyle bir hüznü 4 duvara verebilecek ise insanın kendisidir.

soğuk etliekmek gelmiş yenmeyi bekliyor, köşede iki çocuk mızmızlanıyor. iki delikanlı dışarıda ortağına yeni alınmış teybini gösteriyor. az ilerde de iki amca tarla takka konuşuyor. ölü evinden burnunda sümüğü ile çocuk çıkıyor. arada 55 yaşında kadınların ah sesleri geliyor. 30 yaşında saçlarını yana taramış biri de bisikletiyle bakkaldan hobi çikolatası almış geliyor, mezardan çıkarken dağıtmak için. ulan tolstoy'u geçtim. ivan ilyiç de mi böyle öldüydü yoksam?

zil sesini oyun havası yapanların telefonunun çaldığı ev. zil sesini oyun havası koymayın amcacım, koy ma yın.

her konuda olduğu gibi bu konuda da biz türklere özgü saçmalıkların sergilendiği ortam .
yemeler, içmeler,ağıtlar yakmalar, göstermelik ağlamalar sızlamalar vs.

olan, ölene oluyor , kalanlar bir kaç gün sonra normal hayatlarına donuyor .

sözleri anlamsız olsa da yüzlerce kez bıkmadan usanmadan dinleyebileceğim yüzyüzeyken konuşuruz şarkısı.

sözlerini de google'dan kopyala yapıştır yapayım tam olsun.

aynı dertten muzdarip
ve aynı kentten kovulmuşuz
kuşlar uçuyo hayat ne garip
boş ver sonra konuşuruz
giydiğim tüm ceketler vücudumu sardı
ceketlerin halini kimse sormadı
en sevdiğim halıya kahve damladı
bunları çabucak geçelim başka ne vardı?
üstüme gelme artık benim
zaten koku çok ağır
güzel kesilmiş kenarlarımla beraber
mantarsız bir pizza gibiyim
sanki güneş burada hiç doğmamış gibi
herkes neden suskun sanki cenaze evi
beni üzme satarım kadıköy'deki evi
gönlümü hoş tut hep buradan öp beni
aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci
üstelik gece çökmüş, ses gelmiyor kümesten
ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?
hem dersini bilmiyor hem de şişman herkesten
iyi nişan alırdı
kendini asan zenci
bira içmez ağlardı
babası değirmenci
sizden iyi olmasın
boşanmada birinci
çok canım sıkılıyor
kuş vuralım istersen
çok canım sıkılıyor
kuş vuralım istersen
çok canım sıkılıyor
kuş vuralım istersen
çok canım sıkılıyor
kuş vuralım istersen
sanki güneş burada hiç doğmamış gibi
herkes neden suskun sanki cenaze evi
beni üzme satarım kadıköy'deki evi
gönlümü hoş tut hep buradan öp beni

pilava karabiber atabileceğiniz tek ev.

birçok duyguyu barındıran hüzün evleridir. kimisi yemek yemeye gelir, kimisi dedikodu yapmaya. insanlar acısını mı yaşasın, gelen misafiri mi ağırlasın şaşırır. bir de tüm o kalabalık gittikten sonra koskoca evde tek başına kaldığın zaman vardır. tüm o gürültü, karmaşa bitmiştir. sessizlik hakimdir, acınla baş başa kalırsın. üzerine çok ağır bir yorgan atılmış da kıpırdayamıyor gibi hissedersin. hüzün kokar bu evler. her köşesi ölen insandan bir şeyler barındırır. baktıkça üzülür, üzüldükçe bakarsın. ölen kişinin yakınlarının yanında olunmalı ancak strese sokmamalıdır.

ev sahibinin acısının üstüne, gelen misafirleri de doyurmak zorunda olduğu evdir.

gülesin gelir ama gülmemek için kendini tutman gereken yer.

çok iyi insandı sözünü mutlaka duyarsınız. yaşarken iyi insanlar kalmadı denilirken, ölünce herkesin iyi olması durumunun çelişkisini yaşarsın o evde.

acıyı paylaşmak yerine, çayları tazelemek ve yiyecek ikram etmek gibi faaliyetlerin çok önemliymiş gibi ön plana çıkarıldığı sağlığında rahmetliyi hiç aramamış sormamış akrabaların baş köşede oturduğu ev.

bir eve sahip olan insanın öldükten sonra geride bıraktığı evdir. ölen kişi evsiz veya kimsesiz birisiyse buna sahip olamaz. kimsesizler mezarlığına götürülür direk.

türk adetlerine göre ve türkün dinine göre ağıtlar yakılır ağlanır kuran falan okunur yemekler yenir adamı gömerler, 2-3 gün sonra unutulur. bi zaman sonra ölmüş insan için hayır yaparlar *.

taziye evi..

bomcuklu amahtarlık.

sevdiğinin, canının bir parçasının gittiği ev. sen orda oturursun acını yaşayamazsın belki. etraftaki saçma sapan insanlar senin acın olduğunu umursamadan kendi dertlerini anlatırlar. kim nerde ne halt etmiş onun dedikodusunu yaparlar. sen o acıyla yaşamaya çalışırken umurlarında olan şey nerde hangi bölümü okuduğundur. sen kimse görmesin diye hüngür hüngür bi köşede ağlarken içeridekilerin gülebilmesi ve senin oraya gidip avazın çıktığı kadar onlara defolup gidin burdan diye bağıramaman belki o ev. bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını bile bile keşkelere sarılmaya çalıştığın yer. aç karnına bilmem kaçıncı ağrı kesicini içerken birinin çok umursuyormuş gibi gelip sana yemek yedirmeye çalışma saçmalığı. yalnız kalmak istiyorum lafından zerre anlamayan yapmacık insan fazlalığının tavan olduğu yer. her yerde ölen kişiye ait anılar olan ama aslında artık olamayacak o yer.

kapısı herkese açıktır. kırsalda çokça kullanılan bu tabir; cenaze evine düşman dahi gelse hoş karşılanır, dışlanmaz anlamındadır.

şu an olduğum yerdir . hiçbir duygu hissetmiyorum , belki çok da umrumda olmayan bir insan öldüğü içindir.