çevremizde mutlu insan görememek

artık mutlu insan olmadığının göstergesidir. herkes hayatta kalma mücadelesi içinde.

ekonomik çöküntü. maalesef para çoğu sorunumuzun temeli, iyi gıdaya dahi ulaşamıyoruz, barınma ihtiyacı ev kiralar şuan çok sıkıntı. her gün bu çöküntünün sonucu ahlaki çöküntüleri sosyal medyada görmek yoruyor ve üzüyor. bir avuç onuruyla yaşamaya çalışan insan ve aile kaldık.

istanbul'da çokça rastladığım durumdur. tatile veya eğlenmeye gelenler haricinde kimseyi mutlu veya en azından hayatının gidişatı konusunda iyimser göremiyorum.

çünkü insanımız doyumsuz.
kendi iç dünyasında tatmin olamadığı için her zaman dışardan gelecek beğeni ve ilgi ile beslenmenin ve anlık tatmin olmanın derdinde. ben yürürken kendi duyacağım kadar bir sesle şarkı söylüyor yada ıslık çalıyorum, karşımdan gelenlere günaydın merhaba iyi günler demeye devam ediyorum, üzgünüm millet benim alışkanlıklarımı değiştirmenize izin vermiyorum. ben mutluyum, gülümsüyor ve şarkı söylüyorum çünkü iç dünyamda huzurluyum.

çünkü akape hırsızlığı ve vurgunları ile insanımızı mutsuz ediyor
keşke akape böyle hırsız olmasaydı, insanlar daha çok mutlu olabilirdi.

birileri her şey yolunda gidiyor deyince gözlerimden ışık saçmama neden olan olay.

yani, kime dokunsam bir konuda şikayet ediyor. ben de her şeyden şikayet edebilecek kapasitedeyim ama bu hakkımı taşma noktama kadar saklı tutuyorum.

bir şekilde akıyor işte yaşam, sürekli dert bela keder salmayın etrafa, çok bunaldım ben artık.