çocuğunu başkalarıyla kıyaslamak

küçükken çoğu insanın kıyaslanmaya maruz kaldığı bir komşu çocuğu vardır. şükür ki benim hiç kıyaslandığım bir komşu çocuğu olmadı. ama bugün bu gibi kıyaslamalara maruz kalmış çok tatlı bir kızla tanıştım. sohbet sırasında kendi hakkında söylediği şu cümle beni çok etkiledi, "kendimi başkalarıyla kıyaslıyorum çünkü annem babam beni hep başkalarıyla kıyaslıyordu." maruz kaldığı şeylere dönüştüğü gibi onu bu tarz şeylere maruz bırakan insanlara da dönüşmüş. üstelik özüne saygı duyulmadan büyümenin getirdiği öz güvensizlik gibi daha birçok olumsuz duyguyu da sırtlamış. bir çocuğa verilebilecek en büyük zararlardan biridir. belki ailesi çocuğunun ömür boyunca sırtında taşıyacağı yüklere sebep olduğunun farkında bile değildir.

çocuğa hasetlik, kindarlık ve rekabet aşılar.

bu 3 duygu, bir insanı huzursuz ve mutsuz etmeye yeter de artar bile.

menkıbe teyzenin sık yaptığıdır. *

(bkz: herkesin çocuğunu üstün zekalı sanması)

benim ,zahit berke isimli bir çocuk anlatımım vardı. şimdi bu kafayla onu bulamam. bu zahit berke'nin, eva neva'ların anası bu şeyleri çıkardı işte...

kendileri bir bok olmayan ebeveynlerin, bir bok bilmeyecek çocukları.

ee normal. siz sanki her siyasetçiyi, şarkıcıyi, futbolcuyu, oyuncuyu birbiriyle kiyaslamiyor musunuz da çocuğunuzu kiyaslamayacaksiniz? çocuklarınız da bu kadar kırılgan ve zayıf olmasınlar.

bir ailenin çocuğuna yapabileceği en büyük kötülük.


bir insanın yetenekleri/yapabildikleri bir başkasının yetenekleri /yapabildikleri üzerinden neden değerlendirilir ki?