çocukken düşünülen en aptalca şey

anne ve babamın iyi insanlar olduğunu, beni sevdiklerini ve sevgilerini bana gösterme dillerinin şiddet olduğunu bunun normal bir şey olduğunu düşünürdüm.

babamla annemin sadece bana karşı bu kadar suçlayıcı olduklarını, asla onlara karşı iyi olamadığımı düşünürdüm. herkese karşı öyle olduklarını büyüdükçe çok ilginç olaylarla keşfettim...
sırf mutlu olsunlar diye sevdiklerini düşündüğüm herkese gittim, ben yetemiyorum yardım eder misiniz diye. meğerse kimse onlara yetemiyormuş...
mutlu olmak istemeyeni mutlu edecek kimse yok şu dünyada...
drama queenliği sevengiller acılarla yaşayabiliyorlar...

eskiden babam arabalarla ilgili konuşurken "kaç beygir", "bilmem kaç beygir" gibi şeyler duyup babama beygir nedir diye sorduğumda at cevabını almıştım. sonra o minnak beynimle "oooo o kadar at o arabaya nasıl sığar" diye düşünüp, arabanın içinde bir sürü küçücük at olduğuna karar vermiştim. hatta bebeklerime at yapmak için babamdan istedim de vermedi, çok kırılmıştı o zaman küçük kalbim. babam o kadar atı varken, bana bir tanesini bile vermemişti çünkü.

incir ağacının dalında oturan, kırmızı iki kulağa sahip, elinde sopası olan ve yüzündeki sinsi gülüşle bizi izleyen şeytan.*

yaşlı teyzeler namazdan, gençliklerinden bahsederken "kılamadığım namazların kazasını yapıyorum(kılıyorum)" derlerdi. annem de "benim de kaza yapmam lazım" demişti.
kafamda arabaların önüne geçip arabaların onlara çarpmasını bekliyorlar da öyle kaza yapıyorlar gibi şeyler oluşmuştu.

2000 yılında dünyanın yok olacağına takmıştık kafayı. yok olmadı nihayetinde ancak biz büyüdük ve uçurtma uçuran çocuklarını kaybeden dünya oldu.

nutella yapmak... lan reklamda öyle bi gösteriyorlardı ki sanki yumurta kırıyorsun. süte kakao at az biraz da fındık kat al sana nutella.. belli yaşa kadar ciddi ciddi yapmayı düşündüm qq

bu dünyada bir yerim olduğunu düşünmüştüm.

2000 yılını göremeden ölme korkusu

aslında sebebini de çok kestiremiyordum. çok uzak ve ulaşılması zor bir zaman gibi geliyordu demek ki 2000'ler . bir şeylerin çok keskin biçimde değişeceğini beklemek mi? yoksa bir an önce büyüme isteği mi? bilemiyorum. kendi paranı kazanabilme belki de. o yaşlara ulaşabilirsem özgür bir birey olacağım ve her istediğimi yapabileceğimi düşünerek kafamda yer eden fikirler de olabilir.

okulu silahlı adamlar bassa da herkesi kurtarsam fantazisi kurmayan yoktur.
herkesi kurtadıktan sonra elimde silahla okulun koridorunda arka fonda alacakaranlık filmi aksiyon şarkısı çalarken ağır çekimde yürüdüğümü düşünürdüm.

birisi birini öpünce çocukları olacak sanıyordum. mahallede yanağımdan öpüp kaçan k. yüzünden günlerce karnım büyüyecek mi diye karnımı izlemiştim. birgün yemeği fazla kaçırmışım, göbek şişmiş iyice, o an doğuracağım sandım.* en acısı da aylarca karnımda bebek var sanmamdı. allahtan çok zeki bir insanımda "ulan doğacak olsa bu kadar zamana doğardı, bebek yok demek ki içimde" deyip kendimce kurtardım işi.*

ben spartalıların ıspartalı olduklarını sanıyordum. hatta orada yaşıyorlar sanıyordum. kendi kendime neden spartalı deniyor, direkt ıspartalı denilsin diyordum. sonradan başka bir millet olduklarını hatta o insanların ısparta'dan haberdar bile olmadıklarını öğrenmiştim .d