çocukken mutlu olduğumuz şeyler

babanın eve kase içinde dondurma ile gelmesi.

hayal kurmak.
şimdi de ara ara kuruyorum ama çocukken hayal kurmak bir başkaydı. her gece yatmadan önce yatakta uykuya dalana kadar hayal kurardım. mahrem alanımdı orası. kimse müdahale edemezdi. kimseye kendimi beğendirmek onaylatmak zorunda değildim üstelik. hem yasak da yoktu sınır yok sadece ben ve benim isteklerim vardı.
çok isteyip de elde edemediğim ne varsa hayallerimde sahibiydim. gece olsun da hayal kurayım diye geceyi iple çekerdim. gerçekleşir ümidiyle falan da kurmazdım bir çeşit savunma mekanizmasıydı ve benim en özel anılarımdı.

kar yağınca okulların tatil edilmesi.

mcdonalds 'a götürülmek.şimdi yüzüne bakmıyoruz.

yılda 2 haftadan 2 şer kwz anneanneme gitmek.

anne-baba arasında pinpon topu gibi bavul toplayıp gitmek yok sabit hayat.

çamurdan pasta yapmak, bisiklete binmek, hamakta sallanmak.

yaşamak

en çok bayramlarda mutlu olurdum.çünkü yeni elbise ve ayakkabı sadece bayramda alınırdı. harçlık sadece bayramda alırdım ve kendime hediye sadece bayramlarda alırdım.

lunapark kurulması. amcamın almanya'dan çikolata göndermesi.

mcdonald's çocuk menüsü oyuncağı.

mc donalds
star wars oyuncakları

hala olabiliyorum gerçi...

herkesin masum olduğunu düşünmek ama simdi insanların ne kadar pislik olduğunu anladım

düşünüyorum da biz çocukken mutlu olmak için bir nedene ihtiyacımız yoktu. çok küçük şeyler bile bizi mutlu etmeye yeterdi. mutlu çocuklardık biz..

klasik olacak, ben senin yaşındayken diye cümle kurmak istemiyorum ama ister istemez şimdi yaşayan çocuklara bakıyorum onlar nasıl mutlu olacaklar diye düşünmeden edemiyorum açıkçası hepsinde beklenti tavan çünkü.

bizler yaşadığımız onca şeye rağmen hala mutlu olabiliyor isek yaşadığımız mutlu çocukluk anılarımızın hatırı var. ( çitlenbik ağacının tepesinden inmiyordum kendi adıma ) mutluluğu nerde aradığımız ile alakalı değil mi mutluluğumuz, bence biz mutluluğu küçücük ayrıntılarda bulan son nesiliz.

tüm gün bisikletle yağmur çamur demeden gezdikten sonra akşam eve geldiğimde burnuma gelen kızartma kokusu.

kinder sürpriz yumurta alınınca çıldırırdım. koleksiyonum vardı hatta o zamanlar.. 6-7 poşet oyuncak..

nutellaya kaşık daldırmak.
toz nesquiki kaşıkla yemek.
üst kattaki yaşlı teyzeyle sohbet etmek. *
bisiklete binerken tek elimi bırakmak.
kafamı oraya buraya çarpıp yaralanmak ve özel ilgi görmek.
almanyadan gelen çikolataları annemin evde sakladığı yerden bulmak.

kesinlikle antika model araba koleksiyonumdu. tabi o zamanlar en kralı 6-7 tl falan her 2 hafta da bir yeni çıkan modelini alırdım neredeyse güzelce dizerdim... geçenlerde 5 yaşındaki küçük kardeşime alayım dedim tanesi 70-80 tl civarlarında dolaşıyor üzülmedim değil yeni nesil çok şanssız :(

en büyük efsaneleri bırakıyorum.