çocukken sevilmemenin acısı

hiçbir zaman acısı gecmiyor kaç yaşına gelirsen de geçmeyecek acıdır .

şimdi buraya yazacak çok şey varda, duygusal bir yazar olmak istemem.
ama cidden asla ama asla geçmez. herkes her şeyi unutur da sizin ufacık bir cümle beklediğiniz insanların size bir kelime bile söylemediklerini asla unutmazsınız.

bedelini hala en ağır şekilde ödüyorum.

okula gidene kadar pek fark edilmeyen, okula başladıktan sonra diğer anne, babaların çocuklarına gösterdikleri sevgi ve imtinayı gördükçe ukdeye dönüşen bir şeydir.

yıllar geçer, zaman seni büyütür ama sevilmeyen yanın hep o küçük çocuktur..

iyi tarafından bakarsak sevgi beklememeye başlıyorsun ve sevilmemeyi kendi içinde normalleştiriyorsun, böylece normal geldiği ve beklentin olmadığı için daha az hayal kırıklığına uğruyorsun ileriki hayatında. insanlar insanları sevmeyebilir. normal. çocuk da olsan sevilmeyebilirsin ve gidip ağlayarak günlüğüne yazabilirsin xd - ki öyle yaptık - *

acıların ve yoksunluğun en büyüğüdür. hiçbir zaman kapanmayacak yaradır. o soyut mesafe her zaman fazladır ve onu kapatmak istersin hiç durmadan. özgüvenin hep eksiktir, çoğunlukla ödünler verirsin, yanlış yollara saparsın, fırtınalarda savrulup karanlıklarda kaybolursun.

bazen de her şeye sahip olursun, her şeyin en iyisi vardır elinde. herkes gözünün içine, tek bir sözüne bakar. sırtını sıvazlayan pek çok el de vardır.
seversin, başkaları tarafından sevilirsin de...

ama gel gör ki olmaz, o açık kapanmaz. o çocuk hiçbir zaman sevilmeyecektir artık.

olmayan acıdır. çocukken hiç sevilmezdim. ama hiç dert etmedim. bence çocukluğa takılıp kalmak gereksiz. dert mi bulamadınız.

zamanla sevilmeye değer görmeye başlasanda aile içinde o acı hiç geçmez en beklenmedik anda gelir aklına ağlatır yine. seni kalbini sıkar sanki kocaman elli birisi öyle hissettiriyor kaç yıl geçerse kaç sevgisizlik gelirse gelsin üstüne.

büyüdüğünde girdiğin her yanlış yolun sebebidir.

büyüdüğünde nasıl seveceğini, sevileceğini bilemedigin bir dönemden geçeceğinin garantisidir. bu duygu çokça hata yaptırır.

azıcık sevgi kırıntısına dünyaları verebilecek kız çocukları tanıyorum. sevemeyeceğiniz çocuklar doğurmayın, yapmayın ne olur !

acı biber acısından daha acıdır.

geçmişe yönelik çokça keşke içeren cümle kurdurur insana. gel gelelim insan kendi değerini öğreniyor zamanla.
ebeveynlerin 'biz böyle gördük, bizi de böyle büyüttüler' bahanelerinin aksine nasıl ebeveyn olunmaması gerektiğinin en büyük öğreticisidir.

çocukken oluşan o boşluğu başkalarından sevgi dilenmeyle kapatmaya çalışıyor insan halbuki beni kimsenin sevmesine gerek yok ben kendimi seviyorsam bu bana yeter demek çok basit gelse de o boşluk yüzünden geç öğrenilir oluyor işte.

“köyü tarafından sevilmeyen çocuk, sevgi sıcaklığını hissetmek için köyü yakar.”