çocuklardan duyulan en güzel iltifat

en saf, masum iltifatlardır.
gelin bakim anlatayım.
teyzem, maalesef kendisini sadece makyajla seven bir insanla evli. eşi, uzakta çalışırken hadi makyaj yapıp fotoğraf at bana demiş. teyzem de evde ne varsa sürmüş yüzüne.
o zaman çocukları da küçük.
erkek çocuğu annesinin yüzünü öyle görünce
anne ne yaptın yüzüne? korkutucu görünüyorsun.
demiş.
teyzem de
oğlum yüzümde çok leke var, onları kapatmaya çalışıyorum demiş.
kuzenimin muazzam iltifatı;
"anne senin yüzündeki lekeler kurabiye üstündeki çikolatalara benziyor ben çok seviyorum onları."
ve kuzenim kurabiye üzerindeki çikolataları o kadar çok severdi ki, hep bizimle bu yüzden kavga ederdi.
duyduğum en iyi iltifattı.

ilkokula gittiği zaman kardeşimden duyduğum bu iltifati daha başka erkeklerden duyar mıyım bilemiyorum:

"abla biliyor musun, senin yanakların çok güzel. hep böyle güzel olsunlar ve bende hep onları öpeyim."*

annemin kanser olduğu haberini aldım 2 hafta önce. sürekli ağlıyorum. zaman mekan fark etmiyor ağlıyorum. biri annesine sarılıyor ben ağlıyorum. bir kedi görüyorum yavrusu yanında yürüyor ben ağlıyorum. sonra bir gece omzumu örümcek ısırdı ve yumruk kadar bir şişlik meydana geldi. minik bir kızım var benim 6 yaşında. uyumak için yatağına göndermiştim. yanıma geldi omzumu gördü, bana döndü ve yıllar geçse de unutamayacağım o cümleyi kurdu. sen bu kadar acı ile nasıl baş ediyorsun. senin üzüldüğünü gördüğüm her an benim kalbim ağrıyor dedi. nitekim duyduğum en güzel iltifat olabilir.

balkondan sepeti aşağı saldım, çocuklara seslendim.

abicim şuradan bana bir magnum alır mısın diyecekken kafaya dank etti lan dedim kendin yiyeceksin dondurmayı da çocuğa mı aldıracaksın??

dedim ne istiyorsanız kendinize de alın iki üç kişilerdi zaten, lan bi sevindiler koşa koşa bakkala gidip geldi abi teşekkür ederim polat alemdar diyor. gülümsetti bayağı ne demek istedi tam anlamadım ama hoşuma gitti.

geçen gün muayene ettiğim bir çocuk hasta odaya ikinci defa girdiğinde yüzüme bakamıyordu. annesi kendisi yerine söyledi, doktor ablası çok güzel kokuyormuşsun ama söylemeye çekiniyor diye.

günümü güzelleştiren bu babayiğide artı artı on yüz bir milyon baloncuk.

kız kardeşime* işler tamamen ciddileşmeden önce sevdiğim beyi anlatmalı mıyım yoksa anlatmamalı mıyım ikilemindeyken kendisiyle ufak bir konuşma denemesi yapmaya çalıştım.
o kadar istemiyordu ki konuşmama fırsat vermedi.
sürekli olarak "abla şaka di mi, şaka de" diyip durdu.
kaygısının kaynağını öğrenmek isterken şöyle bir cümle kurdu,
"sen belki annemle bunu konuşursan bu kadar ağlamaz, bu kadar üzülmez ama ben ağlarım da üzülürüm de. "
bu cümleye anlam veremediğim için tekrar nedenini sordum.
"çünkü annemin iki tane kızı var sen gittiğinde bana sarılabilir ama benim bir tane ablam var sen gittiğinde elimde hiçbir şey kalmaz. sen hiç evlenme, tayinin de çıkmasın(atanma) ben daha o kadar büyümedim"

iltifat mıydı yoksa hayatımda 11 yaşında bir çocuktan edindiğim bir travma mıydı bilmiyorum.

burnumu deldirdim diye kuzenimle hararetli bir kavgaya tutuşmuştuk. hayır anam babam ses etmiyor o niye dellendiyse. koca adam bi de. ben çemkiriyorum o çemkiriyor birbirimize girdik bildiğin. en sonunda bi sessizlik oldu. herkes burnundan soluyor. kuzenimi zaptetmeye çalışan yengem beni zaptetmeye çalışan anam babam derken ev ellialtı olmuş. o herkesin burnundan soluduğu anda kuzenimin küçük kızı (4 yaşında) kucağıma oturup üzülme, sen çok güzelsin diyor.

kizim dun bana `you are my hero` dedi ya.

"hala, seni çok seviyorum"

hesapsız kitapsız sadece beni ben olduğum için. koşulsuzca sarılıyor. sonra "hadi oyun oynayalım" demesini görmezden geliyorum.*

çok zekisin senin gibi olcam.

"kitaplardaki premseslere benziyorsun büyüyünce seninle evleneceğim."
"seni de mi melekler doğurmuş? anneme benziyorsun."
oyuncaklarını tamir edebilince "biz üzüldük, kalbimiz kırıldı onu da tamir edebilir misin?" dediklerinde "hii, hemen bakalım. kalbimiz neredeydi hatırlıyor muyuz?" gösterdiklerinde "hm bakalım." deyip bazen elimi bazen başımı koyardım"ah evet, biraz canı sıkılmış." saçımın ince tutamini yüzlerinde gezdirdiğimde huylanıp gülerlerdi. sonra gıdıklardım. sonra kalp kontrolü yapıp" iş tamam, şimdi kalbiniz gülmeye başlamış." deyince yine gülerlerdi. "kalp yapıştırıcısı" veya "kalp güldüren" en çok bu ikisine bayılıyordum...

iltifat olarak addettiğim bir şeyi anlatmak istiyorum. bu çocuk bana "pırıl'ı seviyorum" demese de olur mesela.

küçük bir erkek kuzenimi kızdırıp ağlattıkları bir gece, anneannemlerin bağ evinde alıp tarlanın aşağısına götürmüştüm yıldızları izlemek için. kafası dağılsın diye.
gökyüzü açık tabi yıldızlar kayıyor. gördükçe dilek tut dedim ona. sonra bana ne dilek tuttuğumu sordu. ben de söyledim.
karşılık olarak ben de ona ne dilek tuttuğunu sordum. "senin dileklerinin kabul olmasını diledim" demişti.

4 yaşındaki bir çocuk bana aşık olduğunu söylüyordu babasına beni anlatırken de onun kadar güzel bir kız yok demiş hoşuma gitmişti bunu duyunca hala gidiyor masum bir çocuğun gözünde güzel olmak hoş hissettiriyor evet.

bir gün yurttayız. berbat bir gece geçiriyoruz ama. arkadaşım iki göz iki çeşme ağlıyor.
yurt müdürümüzün yeğeni de yurtta daha çok küçüktü 6-7 yaşlarında felan. çok tatlı bir kız çocuğuydu. zor bir çocukluk... ailevi problemler... yurtta kaldığı dönemler çok gelirdi yanımıza. sarılırdı bana sımsıkı...
bizde ona çikolata veriyorduk ve belki onun için en büyük şey: sevgimizi.
arkadaşım ağlarken denk geldi. babası terk etmiş, bırakmış gitmiş... annesi de hep güçlü görünmek zorunda kalmış.
ben arkadaşıma ağlama felan diye teselli vermeye çalışırken sana sarılabilir miyim dedi
elbette gel buraya dedim.
aynı annem gibisin, anneme çok benziyorsun ve arkadaşın çok şanslı demişti... benim o esnada gözlerim dolu dolu. ağlamak da istemiyorum. zaten arkadaşım ağlıyor, küçük kız çocuğu ağlıyor...
annelik iç güdüsü ile ikisine de sımsıkı sarıldım onlar benim küçük çocuklarımmış gibi.
defter hediye etmiştim resim yapmayı seviyor diye ertesi gün resim çizip getirmiş..
hiçbir iltifat o anın önüne geçemiyor..
keşke o güzel kız hiç kötü şeyler yaşamamış olsaydı da ben de hiç bunları duymasaydımm.
umarım hayatı kendi gibi güzel olur... karşısına hep iyiler çıksın. kötülerle, kötü niyetlilerle karşı karşıya bile gelmesin küçük prensesim benim.

istanbul'dan küçük bir şehire göçüp şehirle beraber şehrin çocuklarını da keşfetmeye başladım.

onlara merhaba diyor, günaydın diyor, prensesler nasılmış bakalım diyor adeta onları mest ediyordum. *
istanbul'un çocukları pek narindi, övgü yalnızca onlara mahsusmuş, biz sandık çocuk her yerde narin, her yerde premses, bilemedik..

ama buradaki çocuklar beni görünce donup kalıyor, çok şey demek istiyor da bir şeyler onları tutuyor, dilleri lal oluyor. bense yılmadan onlara "merhabaa güzel kızlarr, merhaba premsesleer" diyor, vazgeçmiyordum.

ta ki bir gün arkamdan beni taklit ettiklerini duyana dek..
"mirhibi primsisliiir" başımdan aşağı kaynar su döküldü, artık en azılı düşmanlarım onlardı..
daha sonraki günlerde göğsüme yumruğumu vurup
"hayırlı günler canım kurban, eyvallah" diye selam vermeye başladım. * hepsi saygıyla önümde eğildi.

meğer istanbul beni hapsetmiş, meğer yanılmışım. suçlu her zaman olduğu gibi istanbul imiş.

şimdi taa uzaktan selamlaşıyoruz, halimi hatrımı soruyorlar sağ olsunlar. *

2-3 gün önce kızımın bana ettiği iltifattır.
"bak senin o zeytin gözlerini yerim heee..."

keske sen olsam. evet.

iki oğlum da küçükken bana hep "sen, dünyadaki en güzel annesin." derdi.*

saçlarımdan dolayı genelde ‘abla sen prenses misin’ diyorlar. ve buna gerçekten mutlu oluyorum.

idolümsün diyenden öteye geçmedi yapılan iltifatlar.bir keresinde de çocuklarımın arkadaşları bizdeydi büyük oğluma " olum çok şanslısınız böyle bir babanız olduğu için" demişti.
bense ezikliğini duydum onların her isteklerini gerçekleştiremediğim için .