çocuklardan ölüm gerçeğini saklamak

her şeyi en iyi bilen! çocuk yetiştirme dehası! pedagogçuluk oynayan kafadan kontak ana babaların sözüm ona çocuklarını korumak adına yedikleri halttır.
6-7 yaşında çocukların ölümü bilmemesi sizce de normal mi? bu çocuğu korumak değil ki.. çocuktan gerçekleri saklamak, çocuğun gerçekleri bilme hakkına engel olmaktır.
bunu doğru düzgün anlatabilirsiniz herhalde o yaştaki bir çocuğa..
biz ölüm gerçeğini çok erken öğrendik diye ruh hastası mı olduk?
hayatımızı bu tür gerçekler mi mahvetti? hayır bu saklanabilecek bir şey de değil.
hayatın en temel yasası..

çocuklu bir yakınınızın yanında ölen biri için 'allah rahmet eylesin' iyi adamdı. zamansız ayrıldı aramızdan... filan dediğiniz anda bu yeni nesil ana babaların gözleri yuvalarından çıkacak gibi oluyor... bütün keyifleri kaçıyor, moralleri bozuluyor. sanki analarına sövmüşsün gibi suratları asılıyor.
yüzlerindeki al işte s.çtın! ifadesi kendinizi suçlamanız için yeterli sebep olabilir... ayrıca size olan kızgınlıklarını belli etmek için de planlanandan çok daha önce ortamdan ayrılıp gidiyorlar. neymiş efendim, çocuğun yanında ne konuşulup konuşulmayacağını bilmek lazımmış..
çocuklar da artık öğrenmişler.. ben çok kıymetliyim. o kadar kıymetliyim ki bana söylenmemesi gereken bir şey söylendiğinde ya da benim yanımda konuşulmaması gereken bir şey konuşulduğunda benim süper sağlıklı psikolojim bozulabilir.
annem ve babam 'hassas düşünmeyen' insanlarla muhabbeti kesip orayı terk ediyorlarsa haklıdırlar. çünkü ben ve psikolojim! herkesten önemliyiz... ben ve ailem sizin a... koyarız!
bu tür anne babalar, herkese doğruyu öğretmeye çalışır, kendi kurallarını ve doğrularını dayatırlar. onların doğrularının ne olduğunu bilmeseniz bile tahmin etmek zorundasınızdır... ya da önceden birilerinin sizi bu kurallar ve doğrular hakkında bilgilendirmiş olması gerekir. çünkü gelecek olan misafir kraliyet ailesindendir! vay anasını arkadaş!
çocuklarda bile biz üstün aileyiz. ve ben çok kıymetli bir b.kum inancı yerleşmiş.
işte bu yüzden bu manyak aileler ancak kendileri gibi manyak ailelerle yani anormal ailelerle görüşüp konuşabilirler...
ve toplumda ciddi anlamda böyle tipler türüyor. bir tek onlar doğruyu biliyor. geri kalan herkes hatalı..

lan okula giden çocuğun ölümü bilmemesi ne demek?
sizde azıcık akıl olsa bu yaptıklarınızın normal olmadığını anlamanız gerekir.
çocuğun psikolojisini ölüm, hastalık vb. bozmaz..
sizin gibi anne babalar bozar...
desen, sana ne lan! senin çocuğun mu? biz böyle yetiştiriyoruz. vakti zamanı gelince onu da öğrenecek.. diyecekler biliyoruz.

yani bilmiyorum ama ben bu z kuşağından sonra gelen kuşağın hepten arıza olacağına inanıyorum.

her şeyi düşünen, düşünecek vakti olan, sorgulayan, arı bir zihne sahip olan çocuklardan ölümün saklanması kadar normal bir şey yoktur. ölüm, kimilerine göre bir yok oluş, kimilerine göre ise bir yeniden doğuştur. ama kimse bunun izahını yapamaz. çünkü soru her zaman “neden ölüyoruz?” diye başlayıp “neden doğuyoruz o zaman?” ile sonuçlanır. bu karanlığın için çocukları sokmak çocuğa yapılan bir eziyetten başka bir şey değildir. istese de istemese de bu gerçeği her türlü öğrenecek. bırakın da vakti gelince öğrensin.

bu da cahillik. anlatması zor olan şeyin neyini saklayalım. biz bile inanmakta zorlanıyoruz.

şimdi çocuklar herşeyi biliyorlar merak etmeyin. istediğiniz kadar saklayın arkadaşları anlatıyor.

annesi öldüğünde oğlum 5 yaşındaydı.

cevabını aniden verebileceğiniz türden olmayan bir problem.

öncelikle kaç yaş aralığına çocuk diyoruz ve yeni nesil çocukların bilgiye ulaşma şekli ve zamanı hakkında ne kadar bir otoriteye sahibiz onu kararlaştıralım.

her kavramın her yaş aralığına uygun şekilde bir anlatma biçimi olduğunu düşündüğüm için bana absürd gelmeyen bir durum bu. çocuğa bir katliamdan bahsediyormuşuz gibi tepki vermenin anlamı yok hatta çocuk bunu çok farklı şekillerde öğrenirse şayet daha kalıcı bir hasara sebebiyet verebilirken, soyut farkındalık kazanan bir çocuğun bu tarz kavramları daha kontrollü bir şekilde kafasında oluşturmasına yardımcı olmak bir ebeveynin görevi dahi sayılabilir.

çocuklarını cam fanusun içinde saklarken nefessiz kalmalarına sebep olan ebeveynler de bir şeylerin katilidir bu arada.

büyüyünce ki hayal kırıklığı...
dedem vefat ettiğinde küçük kuzenim 4-5 yaşındaydı. ve o hastane süreçleri (aylarca) sonra ölüm sürecinde hep bizimleydi.
soruyor ne oluyor, niye ağlıyorlar, dede artık yok mu, nereye gitti, ne zaman gelecek?..
dedim "bebeğim bizdeki kum saatini hatırlıyor musun, hani hep kurardın ve o süreyi geçirmeden iş yapmaya çalışırdık. her insan için öyle bir kum saati var ama tek fark o kum saatini tekrar kuramazsın. süresi biten buradan ayrılır bir daha gelmemek üzere gider."
"şimdi dedeninki bitti mi ya benimki de biterse, ben de mi gideceğim hemen?" dedi ağlamaklı şekilde.
burada yalan söyledim sadece" çocukların kum saati onlar büyüdükten sonra başlıyor. ve sen daha küçüksün..."

anlayacağı zamana kadar gerekirse saklanır. her çocuğun psikolojik durumu aynı olabilir mi? onlarda birer küçük cüce bireyler. bir uzmana sormak daha doğru bu aşamada.

tam tersine erken yaṣta, adım adım, bir süreklilik içinde anlatmak gerekir. balığın ölümü, kuṣun ölümü, bunun doğal döngüdeki yeri, kaynak çevrimi, yeni doğanlara yer açma fonksiyonu.

soyutlama yeteneği zayıf yaṣlarda bu mekanik tarafını vermezseniz sonra tüm anlamlarını bir anda kavrayıp dağılır.

bu çocuklardan hayatı saklama modası son 50 yılda çıktı. ponçik olcam diye iyice hasta ediyorlar bebeleri.