çocuklarla çocuk gibi konuşan insan

özellikle çocukların konuşmayı öğrendikleri dönemde en büyük yanlışı yapan insanlardır. çocukların konuşmaları hoşumuza gittiği için onlarla aynı şekilde konuşmak dil gelişimini yavaşlatır. yetişkinler yetişkin gibi konuşmalı, çocuklara dil ve konuşma becerileri konusunda örnek olmalıdır.
bu kadar ciddi tanım benim için yeterli, değil mi?*

sevgilisiyle çocuk gibi konuşan insandan daha mantıklı bir şey yapmaktadır.

çocuğun seviyesine inmeyi başarabilen kişidir. tabi çocuğun yaşına ya da karakterine göre değişebiliyor bu durum. 4-5 yaşındaki yeğenim onunla çocuk gibi konuşup onun çocukluklarına katılmamı çok severdi. sonra bir şey oldu velet büyüdü 7-8 gibi artık buna gıcık kapmaya başladı. hatta onunla dalga geçtiğimi düşündü. tamam ulan en yetişkin sensin.

bir gözlemimi belirtmek isterim. çocuklar (belki zeki çocuklar demeliyim) kendileriyle 'insan gibi' konuşanları farkediyorlar ve daha yakın davranıyorlar. defalarca deneyimledim bunu. kendilerini ortamın bir eğlence aracı gibi görerek ilginenlerle, varlıklarına dikkat çekip topluluğa kattıkları ve kabul ettikleri için belki ilgililer evet. ama asıl kendileriyle içtenlikle ve ciddiyetle "insan gibi" konuşana, yakınlık gösterip seviyorlar. unutmayın, çocuklar da küçük insanlar aslında.. (aralarındaki diyelim bir diyarbakırlı veya karadenizlinin konuşma biçimini taklit etmeyip, doğal karşılayıp konuşmayı sürdüren kişiler, sıra çocuğa gelince farklı davranır da, çocuk bunu nasıl fark etmez düşünsenize. aynı şey çünkü. karadenizli, şivesiz konuşan birinin gerçekte kendisi gibi konuşmadığını bimiyor mu; peki çocuğun bilemeyeceğini nereden çıkartıyoruz.)
küçük insanlarla da, insanca konuşun dostlar.

pedogojik olarak yanlış bir davranış .
cocuklarla çocuk gibi degil onların anlayacagi basitlikte konusmak gerekir cunku bazi soyut kavramları algılayamazlar belli bir yasa kadar