çocukluğunun geçtiği mahallenin içinden 20 sene sonra geçmek

her köşesinde bir anı canlandırılır, o mahallede çocukluktan bu yana hala yaşan insanlara selam verilir, çocukken hayallerim nelerdi, ne oldum diye bi durup düşünülür, bi sigara yakılır ve 3000 tl cezai işlem uygulanır, meğerse arka blokta polisler ceza için enayi bekliyorlarmış.

20 degil ama 13-15 sene sonra bir arkadasimla gitmistim oraya, her yerde durakladim, bazi yerdeki hafizamdaki en belirgin anisini anlattim, bir cogunu icimde sakladim. anlatmaya cesaretim de gucum de yoktu belki de, belki de yeterli vakit yoktu. bazi seyleri dillendiremiyorsun da, kelimeler yeterli gelmiyor. hani bazen filmlerde olur ya, flashback’in flashback’i. onun gibi, hem de ayni anda, birbirine paralel bir suru sey. sokak uzerindeki binalara, esyalara bakiyorsun, ne kadar da abartmisiz veya hayal gucumuzle uydurmusuz bir suru seyi. bir amcanin gizli bir uzak mekigi yapilan bir atolyesi gibi dusundugumuz yer meger bir gaz borularin oldugu mini istasyonmus. taaaa 1 saat yuruyup dolanip geciyorduk dedigimiz yer 3-4 dakikalik bir mesafede bir seymis. kocaman bayirlik dedigimiz yer ufak bir tepeymis. bir kulube vardi, bizce uzaylilar yasiyordu orda, hatta kulubenin disindaki yag lekeler onlarin surunerek kulubeye girerkek biraktiklari izlerdi. bir cok sey de artik yerinde degildi.

insanı derin huzuntuye sokar.

20 sene önceye gitsek çocukluğuma gitmeyiz ama olsun, 20 sene önce olduğum yerden şöyle bir geçmem isterdim.

hiçbir şeyi aynı bulamamakla sonuçlanır. hatta mahalleyi tümden yerinde de bulamayabilirsiniz. çocukluğumun geçtiği mahalleyi kentsel dönüş adı altında başka bir şeye çevirdiler. hatta artık öyle bir mahalle bile yok.