çocukluktan akılda kalanlar

çocukken mutsuz değildim bir sürü güzel anım falan da var ama ben hep büyümek isterdim ve hayır pişman değilim kıyaslayınca çocukluk çok daha sıkıcı (doğal olarak) hareket alanın kısıtlı

hoşlandığım kızın ilgisini çekeyim diye vücudumu sargı beziyle sarıp, üzerine ketçap sıkıp, yol kenarında yatmıştım. adı üstünde çocukluk işte. normal biri olmamaya daha o zamanlar karar vermişim ve uyguluyorum.

cocukken travmatik bi cocukluk gecirdigimi sanmiyodum. yani bakildiginda kotu bisey hatirlamadigim icin bir sey yoktur diye dusunuyodum ama maalesef hicbir sey hatirlamiyomusum bunu fark ettim. hafiza siliyomus tum anilari bunun da psikolojide bişey bi adi varmis da ben suan hatirlayamadim.

ama en cok annemin bana hamileyken hic asermemesine uzuluyorum. hicbir sey istemiyomusum cok uslu bi bebekmisim. kesin bunun da bi adi vardir. her seye psikolojik bi neden ariyomusum gibi oldu ama bu cok oyle gibi ya. bebekken boyleydi ama ben sonrasinda da hicbir sey istemeyen hicbir sorun cikarmayan bi evlat olmustum. neyse gozyaslarim akmadan gidiyim ben. bb