çok canım sıkılıyor kuş vuralım istersen

güneşin oğlu filminde haluk bilginer'in oynadığı* ülkü tamer şiiri.

"aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci,
üstelik gece inmiş, ses gelmiyor kümesten;
ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?
hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten.

iyi nişan alırdı kendini asan zenci,
bira içmez ağlardı, babası değirmenci,
sizden iyi olmasın, boşanmada birinci...
çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen."



ayrıca olağan mottom.

ilk duyduğumda ne olduğunu anlamadığım kuvvetli cümle. kuş mu vuralım? yazık değil mi kuşlara diye düşünmüştüm. sonrası malum şiiri okuyunca daha da kuvvetli ağır bastı cümle. hala anlamıyorum ama kuşları vurmayalım. kelimeleri belki... yok yok onları da vurmayalım.

(bkz: şiirden anlamayan insan)

haluk bilginer'in seslendirmesi ve oyunculuğuyla birleşince devleşen şiir. bende yeri çok ayrı.. arada açıp dinlerim ve hangi hislerle yazıldığını çok merak ederim. özellikle en vurucu cümlesi. '' çok canım sıkılıyor kuş vuralım istersen '' hala ne anlama geldiğini kavrayamiyorum ama hissedebiliyorum.

(bkz: konuşma) isimli şiirin son dizesidir.ülkü tamer bu dizeleri yazarken nasıl bir ruh halindeydi meraklar içindeyim.sanki tiyatro oyunundan bir bölüm yada bir vestern filmi repliği gibi.aklımda şöyle bir şey canlanıyor yorgun bir gecenin sabahı çok fazla alkol! aklında belli belirsiz düşünceler,sözler kelime parıldamaları,melodiler bu akış içinde bir film mi geldi aklına. bu zihninde bir kapıyı mı açtı sahneler mi canlandı gözünde çok da bilemiyorum

çok canım sıkılıyor tavşan besleyelim istersen şeklinde bir nazire dize önerdiğim mısra.