çok güçlü hafızaya sahip olmak

eskiden çok değerli olup günümüzde eski öneminde olmadığını düşündüğüm özellik.

zehir küpü olduğunuzu gösterir.

muzdarip olduğum dert. bunu ayrıcalık olarak gören insanlara imreniyorum ve "tanrının insana bahşettiği en güzel şey unutmaktır" diyen dayıya sonuna kadar katılıyorum. unutmayınca hayat gerçekten çekilmez bir hal alıyor. ve ben seneler önce bindiğim feribottaki koltuk numarama kadar hatırlıyorum.

zeka timsali değildir. çünkü gereksiz ayrıntıları hatırlamak sizi basit ve çocuksu yapar. ezbere kaçar gerisi. beyni yerinde ve ekonomik kullanmak gerekir.

beynin bence gerekli ve gereksiz bilgileri seçip gereksizleri silmesi gerekiyor. yani benim daha beş yaşındayken yaptığım kavgayı hatırlamamam gerek. tamam önemli bir kavga olsa, önemli bir kişi olsa acımayacağım hatırladığıma. daha minicikken kapının önünde üzgün bir şekilde oturduğumu niye hatırlıyorum ki ben?
sevgili beynim yorulacak daha mühim şeyler var aslında. kim ne derse desin can sıkıcıdır. beyni yorar, insanı yıpratır.

erken bunamama ya da ailzeimera sebep olacagını dusunuyorum. ne kadar cok gereksız olay olgu soylem hatırlıyorum ınanamazsınız. görduklerımı de unutmuyorum o daha feci. sonra kocama bakıyorum, önemli konular hafızası bomboş pamuk gibi. hatırlamıyorum diyor, çok kıskanıyorum “keşke ben de hatırlamasam” diye

olumlu yönlerini çoğu zaman kullandığım özellik.

güya güzel olandır.
sen gel onu benim beynimin ücra ve olabildiğince karanlık kıvrımlarına anlat.
eskiden sevdiğim bir özelliğimdi.
artık nefret ediyorum.

gereksiz bir ton bilgiyi depoladığı için zaman zaman yoran özelliktir.zihni sürekli meşgul eder.
ilk telefon numarandan,çocukluk arkadaşının giydiği kazağa,tatile temmuzun kaçında gittiğinden,23 mayıs 2010 pazar sabahı ne olduğuna kadar onlarcası çıkmaz hafızandan.istesen de atamazsın.

lanet gibidir. neyse ki bende yok.