çok konuşmak isteyip konuşamamak

ağzın anlatmaya gidiyor ama yapamıyorsun. ya çok yorulduğundan ya da karşıdaki anlatmaya değer değildir. ve o anki hayattan bıkmış surat ifadesini kimde görsem tanırım.

ya konuşacak biri yoktur ya da kelimeleri artık çıkaramayacak kadar suskun kalmıştır insan. kendiyle konuşmaya alışmıştır. birilerine bir şey anlatmak, karşı tarafın anlayıp anlayamayacağını düşünmek yorucu geliyordur.

konuşursam gözyaşlarım beni boğacak,
biliyorum,
duyuyorum,
görüyorum...
konuşamıyorum...

çok yaşadım, değmez deyip sustum.

beni dinleyecek insan olmama sorunsalı. ben günlük sohbetler dışında daha derin konuları da konuşmak istiyorum ama buna uygun bir arkadaş çevrem yok.

politik konulara girince insanlar geriliyor ama ben de bu konulara girmeden havadan sudan bahsetmeyi bir süre sonra sürdüremiyorum.

aşk meşk ilişki konuşuyoruz ama konu evlilik / çocuk büyütmek gibi konulara gelince sanki norveç'e yerleşmiş gibi konuşamıyorum.

insanlar da hep pozitif konuları duymak istiyor. "evlenmek istiyorum çocuk istiyorum, çocuk kısmeti ile gelir, herkes bir şekilde büyütmüş / büyütüyor biz de büyütürüz. " gibi aslında % 100 doğru olmayan cümleleri duymak ve umut etmek istiyorlar. kimse iklim krizini veya yapay zekanın kas gücünü elimine edeceğini duymak istemiyor.

içine içine ağlamak gibi. yine de sustuklarının yarattığı depremin daha sarsıcı olduğunu anladığın gün iyiki diyorsun, iyiki laf cambazlığına soyunup, karşılarında maymunluk etmemişim.

amma dramatize. olm iki dudak bir takım 32 diş bir gırtlak ve ses telleri ve de en önemlisi beyin vermiş tanrı. hoş ateistim evrim de vermiş olabilir ama neyinize yetmiyor lan konuşmak için.
t: demek ki yeterince istenmiyormuş ve konuşulamıyormuş o yüzden dediğim hede.

konuşmak istemeyip zorla konuşmak kadar kötü müdür bilmiyorum...

çok konuşmak isteğim olmadı hiçbir zaman. o nedenle bu dertten yakınan arkadaşları anlayamayacağım.
allah yardımcıları olsun tabi.

sanırım iki yaklaşım var ortada..

''içimi dökersem şayet bir tsunami yaşanabilir ve birçok kişi de bu durumdan olumsuz etkilenebilir'' düşüncesinde olanlar...
bir de; ''sürdük motorları maviliklere de, ne geçti elimize?''ciler.
onlar, olmazsa olmazımız..
bezgin bekirler... yerim ben onları.

tsunami korkusunda olanlara çok üzülüyorum ben.
o müthiş enerji yoğunluğunu içlerinde tutarlar hep ve bu durum da onları, içten içe yakar..
fakat şu da bir gerçek ki; bu yanma, müthiş bir güç üretir!
en başta, üretken hale getirir, güçlendirir... yaptığın her neyse, o işte başarılı hale getirir.

konuşmak isteyip konuşanlar, bir noktaya kadar yükselebilirler...
konuşmak istemeyip konuşanlar, zaten en dipteler!
zirveye bakıyorum..
orada, çok konuşmak isteyip konuşamayanlar var, sıra sıra dizilmişler...

elimden gelmiyor maalesef. özür dilerim. benden o duyguyu almışlar.

aa bak aklıma hangi şarkı geldi.



benden bu kadar sori.