çok sevilen birini kaybetmek

hepimizin ara ara yaşadığı, kaybedildikten sonra yerinin doldurulabileceğinin anlaşıldığı kişilerin artık olmaması durumudur.

allah sıralı ölüm versin, ölüm en zoru.

her yaşadığımda o kişiyle bir daha anım olamayacağını hatırlayıp hüzünlendiğim, kahrolduğum olaydır. hayatımdaki kişilerin değerini her seferinde daha iyi anlamamı sağlar.

bazı insanlar ne kadar çok sevildiklerini anlayamıyorlar, öldükten sonra bu kadar çok özleneceklerini tahmin edemiyorlar. birkaç aya unutursunuz derdi hep arkadaşım, üstünden yıl geçti ancak ona dair bir şey duyduğum an aklımdan çıkmıyor. bütün kaybettiğimiz sevdiklerimizin ruhları şad olsun, ölümlü dünya acıtıyor insanı her haliyle.

bugün tam 10 sene oldu. eskiden doğumgününü beklediğiniz insanın bi yerden sonra aklınızda kalanın sadece ölüm yıldönümü olmasını kabullenmek zorun ötesinde birşey. alışıyorsunuz ama unutmak mı asla. hayat devam falan etmiyor, zaman da hiç öyle söylendiği gibi ilaç değil hele ki annenizse.

bugün başıma gelen olay , hasta olduğum için saklamışlardı fakat anlamıştım bir şeyler ters gidiyordu mesajlarıma aramalarıma hep dönerdi kardeşim dönemedi ,sesini duyamadım göremedim şimdi öğrendim .hayatımda herşey üst üste geliyor bilmiyorum türkiyeye geldiğimden beri herşey üst üste geliyor . kaybettiğim arkadaşım çok eğitimli birisi , çok zarif ve çok kültürlüydü ted ankara koleji mezunu, kanada da üniversite eğitimi görüyordu. konuşuyorduk, iletişim halindeydim . bir gün kanadadayken kalbinden ağrı hissetmişti kardeşim , hastaneye kaldırıldı nefes alamıyordu göğüsünde büyük bir kist tespit edildi . hastanede ameliyat olması gerektiği söylendi tedaviyi reddedip türkiye de ailesinin yanında tedavi olma kararı aldı . spor yapıyordu sağlıklıydı güçlü görünüyordu böyle ağır bir hastalığa yakalanacağı aklımın ucundan bile geçmedi ,bana iyileşiceğini eski günlere dönüceğini söyledi söz verdi .
bana söz vermiştin eren hastalığı yenicektin , spor yapıcaktık beraber, beni yarı yolda bıraktın yaptın yapıcağını . istanbula geldiğinde ben yoktum . şimdi hiç gelmiyiceksin.
ben seni çok sevdim kardeşim çok , yemin ederim sen iyi bir insandın , insanlara youtube üzerinden kanada hakkında bilgi veriyordun, yardım ediyordun eren. mesaj attıklarında hemen dönüyordun dönemezsen özür diliyordun. aynı şekilde bana da . kemoterapi görüyordun saçlarını kaybetmiştin yine gülüyordun eren . acı çekiyodun belli ettirmiyordun söylemiyordun o güler yüzün bana yine gülüyordu eren hiç belli etmedin ben çok aptalım anlayamadım düşünemedim çok özür dilerim affet beni duy beni . çok düşüncesizim . iyileşicektin sana yazıcaktım espirilerilerinle güldürücektin beni .
yapa yalnız kaldım eren, konuşmak istiyorum yoksun, sana yazmak istiyorum yoksun, sarılmak istiyorum yoksun, ağlamak istiyorum yoksun, kayboldum eren. lütfen ölümün gerçek olmasın pes ettim yemin ederim pes ettim , pes ediyorum. duygusuz birisiyim demiştim sana , hayır demiştin benim duygusal biri olduğumu söylemiştin . çok duygusalmışım eren ,yine sen haklıydın çok haklıydın. bana herşey düzelicek dedin iyi olucam dedin ama beni yalnız bıraktın neden bana söylemedin acılarını neden bana anlatmadın duygularını , hissettiklerini , güvenmedin mi ? dinlerdim yorulmadan uyumadan yemek yemezdim su içmezdim sadece seni dinlerdim kızmazdım şikayet etmezdim söz sesim çıkmazdı kardeşim .
ismet eren aydın , iso eren derdik ona iso erenim benim meleğim ,benim canım kanım ,kardeşim huzur içinde uyu beni affet nolursun duy beni özür dilerim düşünemedim seni , aptalım gerizekalıyım . birşeylerin ters gittiğini yüzünden anlamalıydım saçlarından gözlerinden kaşlarından ama o kadar güzel gülüyordun ki ben onu izlemekten kendimi alamadım. seni ziyaret edicem gölbaşı mezarlığında , gelicem toprağını öpücem sarılıcam sana , zamanında yapamadım özür dilerim affet beni .
kardeşimin youtube kanalını bırakıyorum isteyen izleyebilir kendi çapında videolar çekerdi masum bir insandı ,melekti, temiz kalpliydi , saftı; hemen öğrendiklerini takipçileriyle paylaşırdı insanların gelmesi konusunda yol gösterirdi. atatürke benim gibi aşık birisiydi . off eren offf pes ediyorum kardeşim duygusalım ağlıyorum ,güçlü değilim özür dilerim . kızıyorum ,titriyorum ,üşüyorum . her mevsimi yaşattın bana; yazı, kışı baharı nefes almakta zorlanıyorum eren , bu kötü dünyada yalnız bıraktın beni .
www.youtube.com/channel/UCU...

bir daha onu göremeyeceğini bilmek, konuşamayacak olmak, beraber gülemeyecek olmak, hatta onla artık düşman bile olamayacağınız gerçeğidir. çok zordur, çok.

artık var olmayan birini sadece özleyebilmektir.

şunu çok merak ediyorum.

öldüğü için kaybetmek mi daha zordur, yoksa yaşadığı halde kaybetmek mi?

bir insan ne zaman kaybolur?

sağ neresiydi, sol neresi, denge bırakmaz.
o insan belki hayatta, belki değil, ama kesin olan şu ki, öyle ya da böyle onu yitirdiğin.

onun varlığını, ona dair en küçük bir ayrıntıyı, sesini, yüzünü, onu o yapan her şeyi özlüyorsun, çünkü kaybetmek özlemektir. kaybettiğin ânâ geri dönmek isteyip dönememek kadar acı ne vardır?

yitirdiği kişi olmadan yaşamak şeye benziyor sonra insanda, elektriklerin geri gelmeyeceğini kabullenmeye benziyor. karanlığa alışıyorsun.

bir şarkı, bir söz, bir dejavu, bir anı, gelip oturuyor hayatının orta yerine, gitmiyor yokluğu, öle öle yaşamayı öğreniyorsun. en canından içeri olanı yitirmeyi, ömür boyu öyle kalacağını kabulleniyorsun. ağlaya ağlaya.
tek dal sigarayla değil, belki aylar sonra. belki yıllar. ama öğreniyorsun, artık o olmayacak, en sevdiğin öğrencinin artık okula gelmeyişi gibi.


olsun...
olsun, olsun demek de zor artık...
çocuk düşlerimiz yok artık...

ağırdır taşımaya. bırakamazsın, vazgeçemezsin, söyleyemezsin. usul usul, için için kemirir yokluğu. sonra yoldan geçenleri benzetirsin, sonra tam neye benzediğini hatırlayamazsın. kendine kızar, pişmanlıklarla dolarsın. dedim ya çok ağırdır. sonrasında “acı” tanımını tamamen değiştiri insanın.

yaşarken ölmek gibi.

çok sevilen birinin bile isteye kaybolması da vardır.

şu an bana iyi gelecek tek şey senin yanına gelmek, şu an gidemeyeceğim tek yer de senin yanın...

o iste birini kaybetmek olmuyor, o daha cok kendini kaybetmek oluyor.

kafayı yamultan, insanı ölümden beter eden bir şeydir.

hiç kaybetmem sanırsın, ne zaman kaybettiğini sen bile anlamazsın, aylar sürer idrak etmek, kabullenmek ise bir ömür.
kalbine bıçak soksalar o kadar acımaz canın, kaybetmek her gün bıçaklanmaktır, kaybettiğini hatırladıkça kaçacak delik, yatacak mezar aramaktır.
çünkü bazı insanları kaybetmek ölümden beter gelir. parça pinçik olur, mahvolursun, ruhun ölür. kaybetmek odur. canından çok sevdiğin insanı, veya insanları bir daha ölene kadar görememek kadar ağır hiçbir şey yoktur.

karşımda olaydı da kâfir olaydı, göğsüme vuraydı dersin, neden gittiğini, neden öldüğünü söylesin istersin.
ondan ayrı kalmanın ne demek olduğunu bilsin istersin.

giden gitmiştir, ölen ölmüş, kalan kalmış, kalan sakat yaşarsın, vurulmuş bir at gibi, eksik bir diş gibi, ıslak kibrit gibi, artık ruhunu kaybetmiş bir insan olarak yaşarsın.

çaresi yoktur.

yok...

hep kaybedeceğinizi bilmenin kaygısıyla yaşarsınız. kaygınızı, paniğinizi başka alanlara yönlendirmeye çalışırsınız ama olmaz. yıllardır dibe vurursunuz yine olmaz. elinizden gelenin de fazlasını yaparsınız o da olmaz. daha da önemlisi onu herkesten daha iyi anlarsınız, yardım da etmeye çalışırsınız ama gücünüz yetmez. denilecek çok şey var sözlük, yutkunacak çok söz var. insanın boğazında düğümlenen bu acınınsa tarifi o kadar zor ki. son bir kez bağrınıza basmak istersiniz, saçlarını koklamak, sımsıkı sarılmak... ama o soğukluğu ömrünüzün sonuna kadar unutamazsınız. bebeğimdin sen benim.
zaten çok da iyi olmayan ruh dünyanız iyice sarsılır, ilaçlar da fayda etmez. nihayetinde ektyi düşünürsünüz.

yaşanana kadar hazırlıklı olduğunuzu düşündüğünüz, yaşandıktan sonra da hiçbir şeyi düşünmediğiniz bir an var. sanki günaşırı ettiğiniz kavgalar hiç bitmeyecek gibi. sanki sonsuza kadar o hastaneye gidilecek, gelinecek gibi. tut ki yaşanmamış bir ömrün sonuna gelinmemiş gibi.

"tanrım paran yoksa biz verelim
kendine bir saat al,
en iyisinden.
bir daha zamanı şaşırma,
vakitli vakitsiz öldürme bizi."