comfortably numb

june child, 1966’da floyd kendine menajerlik şirketi oluşturduğunda bu şirkete giren ilk sekreter, şoför ve kişisel asistanlıklarını yapan kişiydi.

nick mason, “ınside out pink floyd” kitabında kendisinden şöyle bahsediyor: “sonraları stiff records’un ana merkezi olacak, bayswater’daki alezander street 32 numaralı, andrew’in kız kardeşi wendy’nin sahibi olduğu dairede blackhill bir mağaza açtı. andrew en üst katta kalıyordu. roger, rick ve syd’de çeşitli zamanlarda orada yaşadılar. kısa zamanda orası karma karışık oldu. sekreterimiz, yardımcı turne menajerimiz, şoförümüz ve hatta kişisel asistanımız june child gelip düzeltene kadar bir bölümü grubun oturma odası ve deposu, bir bölümü ise ofisimizdi. çalışma hayatlarımızdaki eksik parçaları bir şekilde organize ederek ekibin paha biçilmez bir üyesi oldu.”

june, syd barrett’in de bir dönem kız arkadaşıydı. aşağıdaki hikaye ise onun ağzından:

“ingiltere'deki gösterilerinden birinde syd, 22 aralık 1967 de, floyd ile birlikte chrismas on earth continued’de çalıyordu. ilk olarak syd’i bulamadık, derken ben onu soyunma odasında buldum. kafası gitmiş, taş gibi kaskatı durur haldeydi. sürekli, “syd, ben june! bana bak!” diyordum. boşluğa bakışları en ufak bir tanıma belirtisi göstermiyordu. seyirci sabırsızlanmaya başladıkça, sahne amiri kapıyı gittikçe artan şekilde yumruklamaya başlayarak: time to go! time to go! (gitme zamanı) diye bağırıyordu. biz ise syd’i ayağa kaldırıp, çalması için toparlamaya uğraşıyorduk. konuşamıyordu. tam olarak katatonik bir haldeydi. roger waters ve ben onu ayağa kaldırdık ve sahneye götürdük. beyaz stratocaster’ini boynuna geçirdik ve sahneye doğru yürüdü. tabi seyirci onu bağışladı çünkü seviyorlardı. grup çalmaya başladıkça o öylece durdu, kafası tripli haldeyken sadece durdu. grup üç yada dört parça çaldıktan sonra onu oradan aldık. başka bir şey yapmak şöyle dursun, tüm set boyunca orada bile duramayacaktı. bu yüzden yaptıkları için roger’in hakkını teslim etmek gerekir. diğer ikisiyle birlikte repertuarlarını yarım yamalak çaldılar. peter ve andrew (iki menajerleri) delirmiş saçlarını yoluyorlardı.”

şarkının the wall filminde canlandırılan sahnesinde ise sahneye çıkamayacak haldeki pink’e iğne yaparak onu gösteriye çıkarabilmişlerdi. bu olay ise gerçekte roger waters’ın amerika’da verdikleri bir konser öncesinde midesinde büyük sancılar çeker. neticede gösteriye çıkabilmesi için doktorlar ona uyuşturucu iğneler yaparlar. bu sahne bundan esinlenerek çekilir.