çorlulu ali paşa medresesi

öncelikle buranın başlığının açılmamış olmasını esefle kınıyorum.
beyazıt ile çemberlitaş arasında bulunan tarihi mekan. bugün istanbul'da nargile denince akla ilk gelen yerlerden biridir. sabah 9'da buraya nargile içmeye gelen manyaklar gördüm. "o saatte sen orada ne yapıyordun" diyenler için, buranın türk kahvesi müthiştir. özel çekim bir kahveden yapıyorlar. an itibariyle yudumluyorum.

az biraz ucundan azık cahil bulsam da sourist peach yazarı tebrik ederim ..

doğru ve çok iyi eleştiridir dünyada bizden başka bir toplum bir okulu kapatıp (eski eser bile olsa ruhuna göre koruyacaksın.) nargile-kahve yeri yapmaz.
benim aklıma gelmemişti el elden akıl akıldan üstündür.
üsküdar'da çarşı içinde seyyar manavların (el arabası)durduğu selamsız'a çıkan sokak var taş mektebin yanında epey eski ve çok güzel bir kütüphane var yada vardı galiba iş yapmadı kapandı, iş yapmadı derken islamcılarda modaya uyup burayı çay-kahve mekanı yapmışlardı .

hadi gezmeyi bırak o kadar sinema filmi izlerim kütüphane sahnleleri var ne çay ocağı ne kahve ne tost büfesi gördük, bazen gelenler ya kutu içecek yada kapalı ağız kahve alpı masada içiyorlar kitap okurken yada ders çalışırken.
inşallah rami'ye yolum düşer dişim falan hasta olurum , rami kütüphanesine özel olarak bakacağım gazino yapmışlar mı .

yakında istanbul üniversitesini kapatıp çarşı yapar bu kafa.

nargileyi getirene 1 tl sonra közü getirene 1 tl bahşiş verme raconu olan yer idi hala öyle midir bilmem tabi köz arada tekrar konulduğu için bir daha bahşiş vermemek gerekiyordu. en az belçika kadar zordur nargile kültürü.

bu lüzumsuz bilgiden bağımsız işletme olarak nargileciler camii okul gibi yerlere belirli bir (zannımca her yerel yönetim bu mesafeyi belirleyebiliyor) mesafede olması gerektiğinden kapatılması hukuken doğru olacak olan nargilecidir. sözlük için düşünürsek başlığında medrese geçen bir yerde böyle müptezellikler niye vardır bunun da düşünülmesi gerekir.

ilginç bir hikayesi vardır.ben de sunay akın' dan duymuştum. şöyle ki ikinci dünya savaşında, pearl harbour da japon uçakları amerikan donanmasını bir sabah ansızın basarlar ve tam 96 zırhlıyı batırdılar,sadece üzerinde hac olan ve hastane için kullanılan zırhlıya dokunmazlar.
savaştan sonra ekonomik sebeplerden dolayı bu zırhlı türkiye'ye satılır ve (bkz: ankara) olarak ülkemizde hizmet vermeye başlar.
uzun süre hizmet veren bu gemi yaşlanınca hurdalığa ayrılır.
bu yıllarda istanbul'da çorlulu ali paşa camiisi restorasyona girer ama restorasyon gelir çatıda takılır. çatı kurşun. kıtlık yılları,kurşun yok…
dört bir yana haber salınır ve ankara gemisini alan hurdacıdan haber gelir çünkü hastane gemisi olduğu için röntgen odası kurşundandır.
şimdi yolunuz düşerse, çorlulu ali paşa şadırvanından bir tas su içerseniz, ya da yüzünüze iki avuç su atarsanız çatısına da bakın…
orada, ikinci dünya harbi’nde, pearl harbor’da japonların batırmadığı tek gemiden bugüne kalan son izleri göreceksiniz…

sabahın 7.46'sında bile nargile fokurdatma motivasyonu olan dayıların mekanı. gerçekten inanılmaz.

avam insan mekani.
bu kada boktan bir yer ulkenin baska yerinde yoktur.

beyazıta doğru yol alırken nargile kokusunu takip edin bulursunuz.

ıı. dünya savaşı'nda pearl harbour baskınında hastahane olduğu için japonlar tarafından batırılmayan tek gemi solace* dır.bu gemi yeni kurulan türkiye cumhuriyeti'ne hediye edilir. burada uzun yıllar şehir hattında çalışan bu gemi yıpranınca onarmak için gerekli para bulanamaz ve hurdaya ayrılır. röntgen odasının kurşun ile kaplandığı anlaşılınca bu kurşun sökülür ve çorlulu ali paşa medresesi,'nin şadırvanında kullanılır.
ne zaman bu caminin yanından geçsem şadırvanına bakar bu hikayeyi anımsarım.