cumhurbaşkanı açıklamalarına ilgi duymamak

yaşadığım şeydir. keza bahçeli ya da muhalif liderlere karşı da tutumum aynı.

hiçbiri beni temsil etmiyor. duymak istediğim şeyleri söylemeleri de mesele değil. nihayetinde bunlar laf. lafı ben de ederim.

kaldı ki benimle aynı kaygıları da taşımıyorlar. bende kaygı olan şeyler onlarda gündem oluyor.

açlıktan bahsediyorlar ama kendileri aç değiller. kalkınmaktan bahsediyorlar ama kendileri bir projenin akış şeması neye benzer bilemezler. kültürden bahsediyorlar ama aralarında sanatıyla tanınmış biri yok.

yönetmek dışında herşeye yabancılaşmış, hayatın mutfağından uzak olan bu insanların sözleri ne yazık ki bende hiçbir şey canlandıramıyor.

keza oraya buraya yerleştirdikleri bürokratlar da öyle.

siyaset, metafizik denebilecek bir iştigal. her şeyle ilgili ama ilgili olduğu o şeylerin kendisi değil. bu durum hayatın içeriği ve insanların gündelik sorunları ile siyaset mekanizması arasına aşılması imkansız bir mesafe koyuyor.

trafikteki işaretler gibi. basit bir tabela. hız sınırını belirliyor ama kendisi hareket bile etmiyor. ironik.

halkı düşünmek ve kayırmak da böyle. birşeyi sevmek, savunmak aslında o şeyin kendisi olmamanın alameti. zira o şeyin kendisi olduğunuzda, orada neşet eden sorun ve açmazlar, doğrudan pratik çözüm ve somut sonuçları gerektiriyor, bunları tartışmak ve gündem haline getirmekse tartışılan şeyin uzağında olmayı gerektiriyor.

misal, bizler suriye'de yaşanan şeyleri tartışabiliriz. ama suriye'de olsaydık, derdimiz hayatta kalmak olurdu. aynısı siyaset için geçerli.

haliyle, ben bu insanları kaale alamıyorum. dürüst ve samimi de bulmuyorum.

ben tv izlemeyi bıraktım

neyine ilgi duyacaksın? istanbul'un fethinden başlıyor günümüze gelesiye bir saat geçiyor. sonra da ne hizmetler yapmışlar altını çizerek anlatıyor ve ardından kılıçdar'a çemkirerek asıl konuya bolca kafa karıştıracak şekilde ufaktan değiniyor, bitiriyor

aninda kanali radyo kapatmama sebebiyet verendir. tahammülüm sıfır.