kimseye ihtiyaç duymamak

artık o kadar yalnızlığımla bütünleştim ki hayatıma girmeye çalışan insanlara düşünmeden kapıyı gösteriyorum.

hani bir söz var;
"namerde değil; merde dahi eyleme muhtaç..." diye; onun için allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin...

bir insan kimseye ihtiyaç duymuyorsa ya hayvandır ya da tanrı.

yani bu söze hiç ihtiyaç duymamak gibi bakmıyorsak ihtiyaç duymayan insanlar olabilir kendi ayaklarının üzerine duran insanlar için kullanılabilir. sonuçta insanlar en azından sadece konuşmak için bile olsa birine ihtiyaç duyar.

karen horney'e göre bu "kendine yetmeye ve bağımsızlığa duyulan nevrotik ihtiyaç". böyle düşünen bireyler başkalarına ihtiyaç duymaktan ve bağlanmaktan korkarlar.

komşu komşunun külüne muhtaçtır. küll ile külü karıştırmaksızın.

olmak istediğim kişilik tipi

duya duya duymamayı öğrendim, seve seve sevmemeyi öğrendim

işte insan bir tökezliyor sonrasında istemese de birine ihtiyaç duyuyor

ben de bir zamanlar kimseye ihtiyacım olmadığını zannederdim. ama öyle değil. bunu en çok da başkalarının sana ihtiyaç duyduğu anlarda onların yanında olduğunda anlıyorsun. en basitinden telefon kullanmazdım önceden. arkadaşım yok, kiminle konuşayım diye. zamanla annemle babam oldu en iyi arkadaşlarım. şimdi onlarla neredeyse her gün konuşuyorum.

kulağa en başta çok hoş gelse de mecbur kalıyor insan bunu yapmaya. zarar görmemek için sevgiyi bile reddetmek, ben kendime yeterimle devam edip tüm ilgilerden kaçmaya çalışmak, aldığın her hediyeyi kendine hakaret olarak kabul etmek, bu konu hakkında aldığın övgüleri bile hoş karşılamamak ile de devam ediyor. güçsüz kollarınla musluk tamir etmeyi öğrenmek, taşıyamayacağın yükten daha fazlasını kaldırmaya çalışmak değil yani bahsettiğim.
yardım istemek yük olur insana... bilsem ki birisinin yardımı ile sadece bir nefes almam gerek, o an bırakırım nefes almayı.

tanrı ya da süperman olmak arasında ne fark var acaba.
"süperman olmak lazım bazen..."