dedenin ölmesi

buışıltılıhayatıbenseçmedim ukdesi.

masanın bir ayağının kırılmasıdır. hep sallanır artık o masa. bir de doğum gününüzde öldüyse, geçmiş olsun!

bu sabah canımdan bir parça eksildi. dedem vefat etti. 82 yaşında

kendisiyle aynı ada sahiptik dede torun olarak bazen bir birimize bazen kızar ama hep barışırdık. eee aynı ada sahiptik sonuçta ondan bir izdim. 82 yaşına kadar elden ayaktan düşmedi hep dik duruşluydu güler yüzlüydü tüm aile köy onun torunu olduğumuzu duyduğu an bize güvenir saygı duyardı. iyi bir insandı onu öyle hatırlamak istiyorum. son 1 aydır rahatsızdı.

içime mi doğdu nedir yanında kalmak istedim bugün beraber uyuduk sabah rahatsızlandı. 5 gibi halinden anladım durumu. ambulansı aradıktan sonra başında hemen yasin'i şerif okutmaya başladım. helalliğimi aldım helalleştik. babama haber verdim benle babamla orada helalleşti. ambulansla hastaneye giderken aldım kalbinin durduğu haberini hastanede geri döndüremediler.

sevindiğim nokta hep evinde ölmek isterdi hastanede değil. kimseye muhtaç olmak istemezdi acı çekmeden vefat ettiğine de tanık. oldum allah'ın sevdiği kuluymuş.

tanıdıklara haber verdim cenazesini küçükçekmeceye kaldırdım duygusal olarak kaldıramayacağımdan. sevdiğim bir hoca abimi gasılhaneye soktum. o halletti

daha dün güler yüzle sohbet ettiğim adamı bugün kaybettim. cenazesini hep istediği vasiyet etttiği gibi köye annesi'nin yanına defin edeceğiz akşam yola çıkıyor.

gün boyu istanbulda ki eşi dostu karşıladım evde şimdi gelen giden de bitti. sessizlik ve yalnızlık huzur vermiyor bu sefer başım sanki ağrıdan patlayacak.

torunu olarak elimden gelen her şeyi yaptım hastaneye yetiştirdim yanında oldum helallik aldım o yönden içim rahat. bir tek cenaze namazına hafta içi imzam ve mahkemem sebebiyle katılamayacağım ama yerime vekil de ayarladım. vakfa duyurusunu defin yerini her şeyi hallettim.

hayat bu işte bir anda ölüm geliyor herkese kimine kolay kimine zor. iyi ki bir dargınlık kırgınlık yoktu aramızda yoksa içim ruhen rahat olmazdı.

sizden de ruhuna bir fatiha alırım.

babamı ağlarken ilk kez gördüğüm andı.

9 sene boyunca da tüm günüm dedemle geçmişti. bana abur cubur getirirdi. hâlâ ne zaman cocostar çikolata görsem aklıma dedem gelir. tepesine çıkardım, atlardım zıplardım. bir şey gelecek başıma diye endişelenirdi.
haber kanalı açamasın diye kumandayı saklardım, gülerdik. bazen kızardı da.. kumanda kavgası yapardık..
iskambil oynardık, beni de götürürdü işe bazen. okuldan dönerken evde tekse döner ya da çiğköfte alırdım beraber yerdik.
babama yapamadığı babalığı bana yapmıştı. babam, babasını görmeden, iş yüzünden geç geldiği için babasını görmeden büyümüş. ben ise tüm günümü onunla geçirmiştim koca dokuz sene.
bir gün midesi ağrıdı, kalbine vurdu. bir gece vakti hastanede vefat etti.
ve ben, ilk defa ağladığını gördüğüm babamın yanında ağlamamak için durmuştum. babamı öyle savunmasız, çaresiz ve üzgün ilk kez görüyordum. güçlü olan ben olmak zorundaymışım gibi hissetmiştim. o gün, dönüp de yatağıma girene kadar ağlamamıştım. belki de olayın ciddiyeti o zaman dank etmişti, bilemem.
çok özlüyorum dedemi. neredeyse her gün de aklıma gelir. babam ölümlere karşı hâlâ şaşkın, "sanki hiç yaşamamış, var olmamış oluyor insan ölünce" der. ben ise hâlâ babaannemin evine gidince köşede oturan dedemi göreceğim sayıyorum. kokusu sarardı odayı, zor duyardı. annemle beni pek severdi.
allah rahmet eylesin. rüyalarımdaki gibi, hep gülersin umarım.

ikindi vakti cami avlusunda dut ağacının altındaki bankta dedemin tabutuna bakıyorum. feryat figan ağlayan karadeniz kadınları, köşede uzaktan akrabalara onun bunun kim olduğunu anlatanlar, ateist kuzenime ayaküstü cenaze namazını öğreten dayım, hepsinin sesleri birleşmiş fonda çalıyor ve ben hâlâ dedemin tabutuna bakıyorum. sonra küçük dayım geliyor yanıma. çocuğunu ilk kez görüşüm. şen şakrak koşturuyor avluda. bak bu da benimki diyor. biraz onu izliyoruz. bir iç çekişin ardından omuzları titremeye başlıyor. anlıyorum ağladığını ama bakmıyorum yanıma. bakarsam ben de ağlarım biliyorum. annemi tutamam sonra. sakin kalmam lazım çünkü oradaki ilk görevim bu. kalanları toplamak. anneannem var bir de. bülbül gibi etrafa bakınıyor. canımın içi. koklaya koklaya öpüyorum onu. yetmiyor ama. korkuyorum onu da kaybetmekten. yine de kulağına fısıldıyorum; topraktan geldik toprağa gideceğiz, varacağımız yer orası, rabbim daha fazla acı çektirmedi, kurtardı onu, çektiği acılar günahlarına kefaret olsun. ezbere okuyorum işte. yoksa benim de bağıra çağıra ağlayasım var ama sessizce tutuyorum yasımı. babam hep öyle der. "ölünün ardından isyan edilmez, sakin ve asil bir şekilde tutulmalı yas"
şuan ise dağın başındaki evde ilk defa buraya gelip bir arada olan akrabalarımla oturuyorum. dedemin mezarı hemen yanıbaşımızda. yakarışlar devam ediyor ve yıllar sonra bu sessiz sedasız ev dedemin ölümü ile hayatının en gürültülü anını yaşıyor.

geçen ay öldü.

hiçbir şey hissetmedim, çünkü anımız yoktu, anı olmayınca insan üzülemiyor.

geçen yıl öldü. burhan çaçan’a daha çok üzüldüm ve ağladım. anladınız işte.

onu bir daha göremeyecek olmak üzücüdür. ben seçmedim. ben doğduğumda dedemdi. iyi ki benim dedem olmuş.

dedem olması ne demek bilmediğim için ölmesi nasıl bir his bilmiyorum. ikisi de ben bebekken ölmüş.

öleli 13 sene oluyor. çocukluğumuzdan beri aynı evin içinde yaşamamıza rağmen ölünce de pek bir şey hissedememiştim. bizdeki de böyle dede - torun aşkı işte. şöyle çılgınlar gibi eğleneceğimiz, bizi parka götürüp her istediğimizi yapan, bizi seven bir dedemiz bile olmadı. çok istedim ama olmadı.