her dedenin muhakkak kimseye dokundurmadığı bir antika eşyasının olması

var olan gerçekliktir. arkadaşlarımın dedeleri de öyle. bizdekinin 60'lardan kalma bir radyosu vardı üstüne dantel koyardı kimseye dokundurmazdı rahmetli.

bozulacağından korktukları içindir. jelatine sarılıuzaktan kumandayı kullanmak yasak olduğundan televizyon kanalını değiştirmeniz için sürekli yerinden kalkmanız beklenir.

aslında bizde o dede ben oluyorum biraz antika delisiyim. odamda daktilo, pikaplı radyo, köstekli saat, plak gibi antikalarım bulunur ve kimseye de elletmem.

bizimkinin soda şişeleri vardı... sodayı severdi rahmetli.. antikası yoktu.. ama sodalarını yatağın altında saklardı. odanın da camını balkon kapısını açardı... gölgede serinlesin benim canlarım der gibi severdi şişelerini...
bende tekmeyi kordum ta ebesinin nikahına giderdi şişeleri.
gider oklavayla onları tekrar toplardı. sonra ben tekrar tekmeyi kordum. o toplardı ben dağıtırdım. en sonunda kapıya kilit yaptırdılar. kurtuldular bu dertten.

attention seeker dededin kişiliğine gizem katmak, etrafındaki insanların beklentilerini yükseltmek ve böylece aile içerisindeki en popüler kişi olmak adına saçma sapan itemler için dokunulmazlık ilan etmesi durumudur.

benimkisinin muzik setiydi bu. toz bile alinmasina izin vermezdi. takintililiginin yaninda bi de aksilesiyodu hep bu konuda. bi suru kasedi albumu falan vardi. antika degil ama saksidaki ciceklerine de dokundurmazdi. kendisi tek tek bakimini yapardi budardi falan. canim benim simdi goctun gittin neye yaradi boyle olmak. sanirsin kefenine koyacakti

iki dedemi de hiç görmediğim için, bir eşyalarına da sahip değilim.
babaanne eşyası kabul oluyorsa gümüş tarak var.
küçükken izin vermezdi, şimdi mantıklı bir izin vermeme olduğunu anlıyorum*