değerini gittikten sonra anladığımız insanlar

değerinizin, karşınızdaki kişinin kendi değerlerine sımsıkı tutunması sonucu oluşan durumdur. bu değerlerin en başını genellikle ego, gurur ve ısrarlı anlamamazlık çeker. bu aklı ve kalbi sonradan kendine gelen insanlar, başında sevgiyi sağlıksız bir yerinden tutmuşlardır ki; günler vicdanlarına aynı bir davetsiz misafir gibi uğrar da durur. çarpar, toplar; böler, çıkarır ve her sonuç size çıkar. vicdanın mükemmel bir matematiği vardır.

canım ananem. hep severdim,hala severim.lakin vefat ettikten sonra onun hayatımda ne kadar önemli bir yer tuttuğunu fark ettim. oysaki minicik, 45 kilo bir kadındı. nurlar içinde yatsın. hayattayken gittiği yeri cennete çevirirdi, umarım şimdi de hak ettiği cennetlerdedir.

ölümün bizden aldığı insanlardır. onların mecburi gidişi ile daha çok anlam kazanır varlıkları..
kendi iradesi ile giden insanlara üzülmem, değerini anlamam. çünkü herkes kendi değerini kendisi belirler.

bizde şu var; bir insanı kaybettikten sonra değerini anlıyoruz.

o hayattayken, sonralara, meşguliyetlere, hırslara, öfkemize ve bahanelere sığındığımız gibi gereken değeri ve sevgiyi göstermiyoruz.

kaybettikten sonra anlıyoruz. o zamanda o anlamaz. sağ iken gereken değeri verelim ki bir anlamı olsun. sonrasında ihtiyacı yok.

başka yere gidenler mi dediniz?
bırakın gitsinler dönerse sizledir dönmezse sizinle hiç olmamıştır.

(bkz: ıssız adam)