demirin tuncuna insanın piçine kaldık

yaşar kemal'in demirciler çarşısı cinayeti kitabında yer alan vurucu cümle.


"bindiler de çektiler gittiler, o iyi insanlar, o dünya güzeli atlara... o yiğitler, o her birisi kaplan örneği şahinler, o ceren gibi atlara bindiler de başlarını aldılar gittiler. bir daha, bir daha hiç gelmeyecekler. hiç, hiç, hiç! demirin tuncuna, insanın piçine kaldık. şu dünyanın yaşaması müşkül hal ilen. bin iyiyi bir kötüye kul eden..."

bir yaşar kemal cümlesidir.

bu cümlenin öncesinde gelen güzel atlara binip giden güzel insanlarla ilgili kısmı büyük yazar bir adamdan duyar. yetiştirilen atların nereye gittiğini sorduğunda söyle yazara bu cümleyi o köylü amca.

ve sonra demirciler çarşısı cinayetinde karşımıza bambaşka ve çok görkemli bir paragraf içinde çıkar karşımıza bu muhteşem cümle.

belki altmış yıllık bir hikaye demirin tuncuna insanın piçine kalmamız. ama hala yepyeni gibi. neden hiçbir şeyin değişmediğini merak ediyor insan. hala neden aynı yerdeyiz. neden demirin tuncu, insanın piçi bizim kaderimiz?

bir başka soru daha geliyor aklıma. biz o güzel insanlar güzel atlara binip giderken ve hala gitmeye devam ederken bir neyle meşguldük? o esnada kaç magazin haberi sindirdi bünyemiz, kaç maç sonucu ezberledik, kaç saat harcadık internetin sanal aleminde?

biz ne zaman bu kadar zalim olduk? korkunun kucağında dandini dandini ne kadar zamandır uyumaktayız ve ne kadar zaman daha uyumak niyetindeyiz?

ne demir kaldı elimizde, ne de insan.

yalnız tunç demirden daha pahalıdır.

bu cümlede bir kavram kargaşası var..

şarabın şirazına kaldık.

hakkimda baslik acmayin lan. evet.