depremden 215 gün sonra hatay'da ceset bulunması

hatay'da depremin yıktığı bir işhanı ve çok katlı otoparkın enkazından ceset çıktı. depremden 215 gün sonra bulunan cesedin cinsiyeti ve kimliği belirlenmeye çalışılıyor.

-dha

belki de bu ülke başka bir dünyanın cehennemidir.

ne olursa olsun bu depremi unutmamalıyız. canım memleketim hala koca bir mezarlık.

aranıldığı için bulunmuş bir cenaze değildir ne yazık ki. böyle binlerce ölümüz var. ölüler enkazla birlikte kepçelerle toplanıp atıldı.
depremin üstünden 7 ay geçti. ne ölülere ulaşıldı, ne dirilere.

unutulan depremin unutulmuş cesedi.
ama ben başka bir şeye değinmek istiyorum.
herkes kendinden sorumlu. varsa vaktiniz sorun soruşturun bulun bir gönüllü faaliyeti gidin hatay'a.
başkasının ne yapacağı ile ilgili soru işareti, insanın kendi kafasında nefret, bezginlik, umutsuzluk, depresyona sebep oluyor.
kendin ilaç olacaksın, başka çaren yok. başkalarına ilaç olurken kendine de derman oluyorsun. buna da garanti veririm.

depremin yeni olduğu zamanlarda, enkaz altında bir sürü insan varken geceleri için sıkılıp uyumamanın acısı, başkalarının kayıplarını, hikayelerini dinlerken ve gözyaşlarını silerken kayboluyor. çocukların hayallerini dinlediğinde cesaretleniyorsun. sana şaka yaptıklarında güçleniyorsun.
vicdan azabı sıcaklığa, sevgiye dönüşüyor.

martta ve ağustos ayında gittim. toplam 15 gün kadar gönüllü olarak oradaydım. ekimde yine gidicem.(niyetim var diyelim)
yaptığım gerçekten çok çok çok küçük iş.
ama orada insanlarla olmak önemli.
unutmayın ve gidin!

kaç ay geçti daha enkazları kaldırma olayı bitmedi. bazı yerlerde ağır hasarlı yerler yıkılırken tam enkaz haline gelmişler kaldırılmadı. bu sıralama ya da öncelik neye göre hiçbir fikrim yok.
yaklaşık 1 yılı doldurmak üzereyiz ama ya cesetler sahipsiz ya da daha ortada ceset yok. bazıları molozlarla karışıp gitti?
yakınları öldü. ve cesetlerini doğru düzgün gömmek dışında başka şansları yok. sevdikleriniz için elinizden gelen onun cesetini toprağa kavuşturmak ve bir mezarı olmasını sağlamak. bu çok ağır bir de o zaman ki psikoloji düşünüldüğünde katlanması daha zor.
kaldıran kişiler değil orada yer alan siviller görüp haberi ulaştırmış. sanırım bakmalarına veya görüntü almalarına da izin verilmediği yazıyordu.
şu berbat haberin o yakın için yaşama sevinci sayılabileceğini bilmiyorlar mı?! insanların her şeyi öldü. şu an normal görünse de başka bir dünya içinde yaşıyorlar. ve çok mu zor binadan çıkan cesetin haberini vermek ya da bina sahiplerini aramak?..
o kadar şey olmuşken hâlâ nasıl bu kadar düşüncesiz ve umursamaz olunuyor anlamıyorum...