diksiyon hakimiyetini kaybetmek

genelde iç şehirlerden gelen arkadaşlarda gözlemlediğim durum. kendilerini ve zihinlerini terbiye etmedikleri gibi dillerini, ağızlarını da terbiye etmezler. öfkelendiklerinde bağırırlar, küfredeler, bozuk bir dille konuşurlar, ikaz ettiğinde ise “ne önemi var?” derler. oysaki önemli olan dilin kendisi. dile hak ettiği ehemmiyeti vermeyen değersiz bir kimsenin takıldığı şeyler önemsizdir asıl.

(bkz: geçen yine elitistim)

nb: snob değilim.

bakınız "hayatım biz izmirliyiz yaa" dediğiniz sevgilinize sinir anında kuzzulkurt diye bağırmak.