din ritüellerinin günahları arındırmadığı gerçeği

bir insan ömrü boyunca bilinçli ve/ya bilinçsiz günah işleyecek sonra belirli günlerde tanrının evi dedikleri yerde huzura çıkıp af dileyip günahlarından arınacak, oldu canım.

bilinçsiz günahlar zaten günah sayılmıyor da bilerek günah işleyip, sonra huzura çıkıp nefsime hakim olamadım demek de insanın acizliğinin (zayıflığının) göstergesidir.

tanrı ile günah çıkarma sekansı... tanrının huzuruna çıkarken resmen "nasıl olsa her haltı yerim, günahlarımdan arınırım" diye film gibi hayatlarının içinde kendi sahnelerini çekiyorlar.

bu günahtan arınma ya da günahsızlaşma ritüelleri olmasa insanlar yaptıkları günahlardan dolayı affedilemeyeceğini düşünür ve ''nasılsa cehennemliğim'' diyerek kendine çeki düzen verme zahmetine bile girmezler. hani bir dönem ''ateistler her şeyi yapabilirler çünkü inanmıyorlar'' diyenler vardı ya, işte asıl onlar affedilmeyeceğini düşünseler her haltı yerler. ateist kendi değer yargılarında yaşarken bu adamın değer yargıları belirlenmiş bir takım kalıplardan ibarettir. o yüzdendir ki bugün diyanet ya da takipçisi olduğu şıh, şeyh, badeci, vb. çıkıp '' sevap pointler iptal oldu, affetmek diye bir şey yokmuş'' dese yaşanabilecek kaosu bir tahayyül etmeye çalışın. büyük günah dediğimiz kabahatleri işleyenler bile bi nebze rahat durur ama sen ben dediğimiz sıradan günahkar inananları dizginleyemezler.

bazı kimseleri dizginleyebilmek için din gereklidir. bu dizginlemeyi sadece toplumsal kurallara uyma olarak algılamayın. aklınıza gelebilecek her mesele için bazı kimselere din gereklidir bunu inkara lüzum yok. sadece kendine gereken dini herkese gerekli gören, inanmayanları ahlaksızlıkla suçlayan yobazlara din şart. o yobazın inanmaması, inanmasından daha tehlikeli gerçekten.