dini hikayelerin gerçek olduğuna inanmak

her yerde mutlaka karşımıza çıkar dini hikayeler, özellikle yazılı ve/ya sözlü olarak. bir yerlerde bir şeyler yazılmıştır ya da söylenmiştir birileri de ona cevap vermek amacıyla hemen dini hikayelerden birini yazıp/söyleyip, gerçek ve doğruymuş gibi cevap verir. bu kişilerin o zamanları görmüş gibi anlatması da abesle iştigaldir.

(bkz: şakk-ı kamer)‘e bile günümüzde inanan varken, diğer hikayelere inanmak gayet normal bir durumdur.

kulaktan dolma bilgiler ile aktarılan, tarihsel yazılı kayıt bulunmayan şeylere inanmak mantıksızdır. zaten gerçekten kaynakları olsa inanmak gibi bir durum olmaz zira gerçek olurdu gerçekte gerçektir.

aklıma hypatia'ya ait olduğu söylenen şu söz geldi:

“masallar masal diye, efsaneler efsane diye anlatılmalıdır. boş inançları gerçek diye öğretmekten daha korkunç bir şey olamaz. çocuk aklı bunları kabul eder ve çocuk yanlış şeylere inanır. bu yanlış inançlardan arınmak çok zor olur, uzun yıllar alır. insanlar boş inançlara bir gerçekmiş gibi inanıp uğruna dövüşürler. hatta boş inançlar uğruna daha fazla dövüşürler çünkü boş inanç öylesine elle tutulmazdır ki çürütülmesi neredeyse olanaksızdır.” - hypatia

rahmetli babannnem anlatırdı.
babam sık sık, beni yüksek alkollü sabahlarımda, ayıkamamışken, işe bırakır, anlatır.

seve seve dinlerim. hikayeler güzeldir. dini ya da başka şey.

dine inananların yaptığı şeydir.

dine inanıyorsan dini hikayelere inanıyorsun zaten.
ha inanmasan bile hikayeler güzeldir. gerçek olup olmamasına gerek yok.