diş fırçalarken jack nicholson'a dönüşmek

gerek şahsımı aynada, gerek yanında diş fırçalama samimiyetine eriştiğim insanları çırılçıplak gözlerimle izlerken zihnimde tomurcuklanan, yıllarca içime attığım ama az önce aynadaki aksimle yeniden yüzleşince piksellere dökmeyi daha fazla erteleyemeyeceğimi fark ettiğim insanlık hali.

bu benzerlik, ağzın içinde çeşitli açılarla dişlere paralel gezdirilen fırçanın yüz hatlarını gererek duygu katılmayan (ve kaşların/gözlerin de sebepsizce dahil olabildiği) bir mimik cümbüşüne sebep olması ve işbu mimiksel karmaşanın, çoğunlukla deli yahut delireyazan karakterleri canlandırmasıyla meşhur jack beyin ikonik tebessümünü çağrıştırmasından ibaret olup insana dair pek çok şey gibi yüzde yüzlük bir genelleme oranından uzaktır.

mahkeme duvarından hallice bakışlarla dudağını yalnızca fırçanın ucuna hareket imkanı sağlayacak kadar kıvıran ciddiyetteki bireyler, saygınlığını koruyarak diş fırçalamanın haklı gururunu taşımakta özgürdür.

gözümde canlandığı için durduk yere güldüren olay.

dişleri böyle ağzımızı at ağzı gibi aça aça ortaya çıkarmak suretiyle fırçalıyorsak eğer, gerçekten böyle manzaralar çıkıyor ortaya. arada bir kibarlığım tutup "sağa sola sıçratmayayım ağzımdan çıkan macunları" diye düşündüğüm zaman, her şeyi ağzımın içerisinde hâllediyorum ama bazı bazı benim de dönüştüğüm doğrudur.

all work and no play makes jack a dull boy

keşke öyle olabilsem.. diş fırçalarken o kadar midem bulanıyor ki. hele dili fırçalamak.
(batman cinnet ya da guguk kuşu filmindeki adam)