do-ga-ni

2011 yapımı, yaşanmış bir olayı konu alan güney kore yapımı film.

öyle bir film ki, sessizliğin içindeki bir çığlık gibi. o kadar canımı yaktı, beni sinirden yıprattı ve aynı zamanda üzüntüden ağlattı ki... izlememin üzerinden uzun bir süre geçse de sizinle paylaşma ihtiyacı duydum.

önce yaşanan olaydan kısaca bahsedip biraz da filmi tanıtacağım. öncelikle, 2000-2005 yılları arasında güney kore'nin gwangju bölgesindeki inhwa okulunda öğrencilere cinsel istismar ve şiddet uygulanıyor. bu açığa çıkınca kitaplaştırılıyor, sonrasında ise senaryolaştırılıp film haline getiriliyor.

filmde bir resim öğretmeni, kırsal bölgedeki sağır ve dilsizler okuluna atanıyor. okulun müdürleri ikiz, çevresi tarafından itibar gören ve zengin tipler. resim öğretmeni, okulda vakit geçirdikçe çocukların ondan korktuğunu, yüzlerinin yaralar içinde olduğunu fark ediyor. tabi bunun nedeni, yani istismar edildikleri sonrasında anlaşılıyor. bundan sonraki ayrıntılar spoi olacağından paylaşmayacağım.

sağır ve dilsiz çocukların, öğretmenin verdiği mücadelelerin yani gerçeğin, parası ve itibarı olanlar karşısındaki savaşını gözler önüne seriyor bu film. yaşamın gerçeklerine göz kapatmamak gerektiğini düşünüyorum bu yüzden izlenmesi gereken bir film fakat eğer hassas bir yapıdaysanız izlemenizi önermem.

--- alıntı ---
mücadele etmemizin sebebi dünyayı değiştirmek için değil, dünyanın bizi değiştirmesine izin vermemek için.
--- alıntı ---

puu lanet olsun be bize. insan ne kadar iğrenç bir film. bu filmi bitirecek yürek yok bende. ben de yarım bıraktım. izlemeye başladığımda belki de çocukların istismar edilirken yaşadığı acılar çok iyi yansıtıl­dığından mıdır bilmem hemen kapadım. midem bulandı, boğazım düğüm düğüm oldu. izleyen bir arkadaşıma sordum. dedim sonunda hak edenler cezasını çekiyor mu, bari o umutla izleyeyim. yok dedi, yaptıkları yanlarına kâr kalıyor. aman allahım, dedim nasıl olabilir. kanıtlar falan her şey ortada. sonra ülkemizde de böyle istismarlar olduğu ve çoğunun da suçlularının bir ceza almadığı geldi aklıma. insan olan yerlerim çok ağrıyor.

"adalet " kavramının gerçekten de sözde kaldığı bir olaydan esinlenen film .. gerçek olması beni derinden etkiliyor , zira film boyunca "tamam kızım bu sadece bir film " yatıştırıcı cümlesini kullanamamak bile saatlerce ağlamama neden oldu ..
yeni atandığı işitme engelliler yatılı okulunda , öğrencilere uygulanan insan üstü muamele , taciz ve tecavüzleri fark eden resim öğretmenimizin bu küçük ve tanrı tarafından bile unutulan çocuklar için verdiği hukuk mücadelesine tanık oluyoruz ..
okul müdürü'nün çizdiği "dini bütün" profil halk tarafından o kadar benimsenmiş ki , tecavüz suçlamaları ilk ortaya atıldığında öğretmene ve zarar gören çocuklara gösterdikleri tutum hiç'te yabancı değil di açıkçası ...
olay 2005'te patlak veriyor olmasına rağmen ufak tefek suçlar haricinde tabiki adalet yerini bulmadı , 2011 yılında film vizyona girdikten sonra kore 'de bir çok yasa kökenin'den değistirildi .. söz konusu okul kapatıldı ve olayda ismi geçen çoğu öğretmen , güvenlik görevlileri , polis memurları iş hayatlarından men edildiler ..
yani bu film çıkmasaydı , insanlar tepki göstermeseydi o öğretmenler farklı okullarda çalışmaya devam edebileceklerdi.
hukuk sadece çoğunluğun yanında ve parası olanların oyuncağıdır.
o çocuklar ve bilmediğimiz görmediğimiz , duymadığımız bütün canlar için çok üzgünüm , bu olay asya'da patlar verdi ama bütün dünya özellikle para'nın herşeyden üstün olduğu bizim gibi ülkeler de de çokça yaşanıyor .
bu gibi olaylar beni tanrı'dan çok uzaklaştırıyor , beşeri varlığın adaletin deki kusuru anlayabilirim de tanrının adaleti tam olarak nerede ? kötü insanlar için cehennem varsa , dünya neden suçsuz insanların cehennemi ? ve bunların tamamı sonsuz güç ve yargının kaleminden ..
sizi bilmem ama ben kendimi asla güvende hissetmiyorum.
eğer başkaları için çokça çaresizlik hissetmek , ağlamak ve bir de çocuğunuz varsa kahrolmak istiyorsanız bu film tam size göre iyi seyirler !