doğum günü kutlanmayan insan

acikcasi annemdir.

genel anneler zaten, babalar falan dogum gunleri kutlanmaz. sanki buyumus de tum omurlerini evlatlarina adamis gibidirler.

kutlanacak şey mi bu?

yaşlandığım icin konfeti patlatmak içime siniyor mu benim?

o günden beklentim en fazla ağıt eşliğinde çelenk gönderilmesidir. yani ille bir etkinlik olacaksa maksimum bu olur benim gözümde.

bir de "aaaaaa, şaşırmalar, haberim yokmuş gibi pasta üflemeler." en sahte gündür bana, en manasız yorgunluk.

yılbaşımı kutlayın benim. en azından aynı anda bir yılı geride bırakıyoruz. daha az üzücü.

(bkz: doğduğum günü ayyy bilmiyordum bak mumu üfleyince ancak hatırladım gördün mü şu işi ayhhh)

on sekiz yaşıma kadar nadir kutlanmıştır. genelde okulda kutlanırdı ki sınıfta kimseden hoşlanmadığım için zoraki gülümserdim. oysa ben sevdiğim kişileri çağırabildiğim, yemyeşil bir pasta ve düşünülmüş hediyeler isterdim.(hiç hediye almamıştım ta ki,) on sekiz yaşımda bir arkadaşım bu rutini bozdu ve bana kitap hediye etti. öncesinde söylemezdim kötü bir şey zannederdim ama ben doğum günümde gördüğüm ilgiyi çok severim. alın lan, benim günüm işte. neyse, on sekiz yaşıma kadar başlıktaki insan bendim fakat sonrasında kutlanmayan zamanların acısını çıkartmak gibi huyum oluştu.