doğum günü sevmeyen insan

hayat sonunda ölüm olan bir yoldur çünkü, her doğumgününde de o yol kısalır. belki de sevmeyişi bu yüzdendir insanların doğumgünlerini. büyümek ve yaşlanmak ve zamanı durduramamak doğumgünlerini sevdirmeyebilir...

hak edilen şekilde kutlanmadıkça sevsek ne olacak ki?

sanki her şey o gün yapmacık,sevecensiz ve zorunlu gibi gelir. sırf sen üzülme diye yaptıkları o kadar belli olur ki ...

ben.

lakin sadece kendi doğum günümü sevmem. başkalarının doğum gününü zoraki hatırlarım ya da biri hatırlatır.

mastor'da özel gün mefhumu yok maalesef.

bugün babamın doğum günüymüş, aslında kimlikte 17 mart lakin rahmetli babaannem dermiş ki, ben seni 16 mart'da doğurdum.

annem söyledi, dedim neden söylemedin, hediye alırdım.

yarın anneme sorayım, ihtiyacı neyse onu alayım, inşallah gömlek ceket filana ihtiyacı vardır, çünkü o ya laci giyer ya da bordo ekseriyetle, sever bu renkleri, oğlu gibi. garanti oynamış olurum. mutlu olur.

babama tüm mağaza kurban olsun, para dediğin harcamak için vardır, olmazsa götünün üstüne oturursun çok çok. olunca harcamayan bizden değildir.

(bkz: 17 ağustos doğumlu olmak)
(bkz: memati baş) *

unutulmak, seni sevdiğini sandığın insanlar için iyi ki var diye düşünülen biri olmamak bugünleri sevmekten vazgeçiriyormuş...
hayatta bı sürü dert vs varken buna takılmamalıyım diye düşünürken bir yandan da lan bugün de mi unutuldum bu kadar mı unuttunuz diye de düşündürür... yooo ne tribi, bi yerlerde içimden atmazsam beni öldürecek küçük bir zehircik sadece.