doğum gününün kutlanmasını istemeyen insan

orhan pamuk, masumiyet müzesi'nin ilk paragrafının ilk cümlesinde “hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum." der. kimbilir kaçımız hayatımızın en mutlu anını bilmeden, farkında olmadan yaşıyor ve o anı bir su damlasının ellerimizden akıp gitmesini seyreder gibi seyrediyoruz..

*

sekreter, elinde bir listeyle odasına girip, "hocam şuraya (adının karşısındaki kutucuğu işaret ederek) doğum tarihinizi yazar mısınız? dekan bey karar aldı. bundan böyle her hocamızın doğum günü kutlanacak. bunun için tüm fakülte üyelerinden mutat zamanlarda toplanacak cüzi miktarda parayla bir fon oluşturacağız. hem doğum gününü organize etme hem de pastayı tedarik etme işini ben üstleneceğim" dedi.

(bizimki) "merve hanım, ben doğum günümün kutlanmasını sevmem. hayatımda kutladığım en güzel doğum günüm, 1985 yılında kutlanılan doğum günümmüş, bilmiyormuşum. yıllar içinde fark ettim. o günden sonra hem doğum günlerimin hem de pastaların tadı kalmadı. doğum günümü kutlamıyorum/ kutlatmıyorum. işbu nedenle elinizdeki listeye doğum tarihimi yazmayacağım. ancak çıkıntı durumuna da düşmemek için kurduğunuz fona para bağışlayacağım. hatta ilk siftah da benden olsun" diyerek gıcır gıcır bir 50 tl'yi merve hanımın eline tutuşturarak, olayı kapattım sandı.

*

aradan 2-3 gün geçmiş ya da geçmemişti merve hanım aynı listeyle yine çıktı gelmişti. bizimki bu sefer tüm fakülte çalışanlarının isimlerinin karşısındaki kutucuğun dolu olduğunu, sadece (hiyerarşik düzen gereği) 3. satırda yazılı olan kendi adının karşısındaki kutucuğun boş olduğunu gördü. yani merve hanım doğum günlerine ilişkin biri hariç tüm tarihleri toplamıştı.

*

söze merve hanım başladı. "hocam, dekan bey diyor ki, "oyun bozanlık yapmasın. herkesin doğum gününü pastalı-mastalı kutlayacağız işte.." o yüzden (müztehzi bir ifade de katarak) şu mübarek doğum tarihinizi yazın da bitsin bu iş" dedi..

bizimki, önce "peki" dedi. [o'nun nefesini içine çekip, tüm söylemek istediklerini dört harflik bir 'peki' kelimesine sığdırması pek hayra alamet değildi.] sonra gayet sakin bir edayla çekmeceyi açtı. dolmakalemini çıkardı. yazıp yazmıyor mu diye müsvette bir kağıt üzerinde kalemin ucunu gezdirdi. yazdığından emin oldu. merve hanımın elindeki kağıdı alıp, doğum tarihini gün/ay/yıl olarak o boş kutucuğa yazdı: 14 ramazan 1395

kağıdı merve hanıma verirken (müstehzi bir ifade ile) "ramazan günü mesai saatinde bana pasta yedirmeyeceksiniz herhalde" dedi..

tilki 1.000 tane yol biliyorsa, avcı 1.001 yol biliyordu..

insan ölüme yaklaştığı her yılı kutlar mı?

kutlanmasını gerçekten istemiyor da olabilir ya da benim gibi yurtta tek başına geçirdiği doğum günleri yüzünden doğum günlerinin hep hüzünlü geçeceğine kendini kabullendirmiş kişidir. kendine acımayı acilen bırakmalıdır bu kişi!!

beklentisi kalmamış insandır. yada en doğrusunu yapıp ölüme yaklaştığı bir seneyi daha şen şakrak kutlama fikrinden vazgeçmiştir.

benim için milattır.
telefonumu kapatır.. karanlığıma gömülür bankalardan gelen mailere izin veririm sadece.
bir topkek üzerine mum diker üfler biramı yudumlarım.

20 lerde falan güzel de, 40 dan sonra, namaza mı başlasak diye düşündürüyor.

benim. doğum günüm 10 kasım.*

ben o gün eğlenemem, sevinemem.

bir tanıdığım bu tarz şeyleri seviyordu ama istemiyordu. sebebi ise gerçekten sevdiği insanların bunu unutmasıydı.

bir dönem çok umursardım. başta ailem olmak üzere umursamayınca tek başıma kutlamaya karar verdim. zahmetsiz. bir de semtte elimde torpil patlattılar o da var.

aslında içten içe bir sevgi yumağı olan yufka yüreği her doğum gününde üzülmüş tüm doğum günleri mutsuz geçmiş kişi olabilir.

sen doğduğun gece tosunum
ne melekler indi gökten
ne toplarla selamlandı gelişin
ortasında zifiri karanlığın
bir garipçeydi beklenişin
(celalettin algan- gece büyüyen başaklar)

kimse hakkını vermediği için pastayı normal zamanda da yiyebileceğimin farkına vardım. böyle daha eğlenceli.

gerçek dostlarım değilse doğum gününü kutlayanlar, ben de istemem.

senede 1 gün değerlisin. tek özelliğin o gün doğmuş olma becerin. seni sevmiyoruz, seni tanımıyoruz, halini hatrını sormayız, hayallerini bilmeyiz, derdini bilmeyiz, duygularını düşüncelerini dinlemek içimizden gelmez ama iyi ki doğdun, üfle fotoğrafını çekelim, ortamdaki gerginliği yok sayalım, birbirimizden nefret ettiğimizi 15 dakikalığına unutalım, boktan pastamızı yiyip, instagrama vatzaba story selfie atıp sqtr olup gidelim.

boktan sorumluluklarımın arttığı bir günü neden kutlayayım ruh hastası mısınız?

beklentiye girip hayal kırıklığı yaşadığınız zaman artık istemeyen bir insan oluyorsunuz. en temizi hiçbir beklentiye girmeden yeni yaşa kendi başınıza adım atmak.

ben
belirli bir yaştan sonra çocuksu geliyor. şu ana kadar da doğru düzgün kutlayan olmadı ki yaşamadım öyle partili eğlenceli bir kutlama bilmiyorum bundan sonra da umrumda olduğu söylenemez gerek yok.

yaş almak ona sadece acı veriyordur belki de.

şöyle bir düşündüm de aslında olumsuz bir nedeni olmadan bu insanlardan birisi de benim. hiçbir zaman kimseye benim doğum günümü kutlamayın demedim. ama mecbur kalmadıkça da doğum günümü hususî söylemedim. fakat nasıl bir tavrım varsa şimdiye kadar, birkaç gün önce doğum günümde, kardeşim "içinden sinir olacaksın biliyorum ama kutlıycam kaçarın yok" deyip kutladı. o an dedim ki kendi kendime "bu kadar belli mi ediyor muşum?"
hala bilmiyorum nedenini. gereksiz geliyor sanırım. ayrıca ben de, hayatımda olan ya da bir şekilde hayatımdan geçen kişilerin arasında gerçekten varlığı mutlu etmiş kişilerin doğum gününü kutlarım.

ben istemiyorum. doğum günümde büyükbabamı kaybettim ve ondan sonraki hiçbir doğum günümün kutlanmasını da reddettim. doğum günümde öldüğü için de onu hiçbir zaman affetmedim...

alışmamiş insan istemez.