dune mesihi

frank herbert'in dune serisinin ikinci kitabı. kitaplar içerisindeki en kısa, ama bence en duygusal kitabıdır. paul'un istemediği bir insana dönüşmesi, çıkış yolu aramaya çalışsa da, hep işlerin daha kötüye doğru gitmesi. ayrıca paul muad'dib'e karşı duygusal bağlılık kazandığım kitap da olmuştur.

frank herbert’ın 1969 yılında yayınlanan ve dune serisinin ikinci eseri olan kitap. hacim olarak ilk kitaba göre çok düşük, ancak ilk kitaptaki hareket ve tasvirlerin yerini, daha çok duygu tahlilleri almış. aradaki boşlukları yazarın bildiğini varsaymak gerekir bu durumlarda, çünkü artık cihat bitmiş ve evren karakterimizin imparatorluğunu kabul etmiştir. kafka’nın kuşu misali, kendisine bir kafes aramış ve bulmuştur paul. kendi kendine oluşturduğu bu kafesten kurtulmanın yolunu bulmanın ne kadar zor olduğunu da görüyoruz atreides’in hikayesinde. ancak bulduğu çözümün, döngüsellik üzerine kurulu olduğunu görmek tebessüm ettirdi.

dune serisinin ikinci kitabıdır.

ilk kitaba göre biraz dağınıktı ama güzeldi. olaylardan ziyade karakterlerin iç dünyasını okuyoruz. paul karakterinin kendi içinde olan çatışmalarını okumak güzeldi.

üçüncü kitap öncesi baya heyecanlandırdı.

hızlı sürükleyici bir kitap. serinin ilk kitabı kadar aksiyon yok. kurulan ve kendini gerçekleştiren bir düzen içerisinde paulün yaşam döngüsünü izliyoruz. gerçeği bilmek ne denli zor tekrar tekrar gösteriyor bu kitap bize. tabi, daha çok entrika var. malum imparatorluk, taht ve zenginlik tek bi noktada toplanınca, otomatikman düşmanlar komplolar kurmaya başlar. beni en çok şaşırtan 2 karakter vardı kitapta biri yüz dansçısı, biri de o cüce. beklemediğimiz bir yerde bitti kitap açıkcası. 3ü kitabı merakla bekliyorum.
ilk kitabın ardından biraz çıtır çerez bi kitap. bi çırpıda biter. şimdiden iyi okumalar.*)