dünyayı gezen insanları izleyip kendi haline üzülen ev kuşu

kafeslerde esirken uçan kuşları gören bir gözün
gökyüzüne dair hasreti depreşir, arzuları acı verir.

bazılarını tanımlaması muhtemel bir mahlas tercihi olabilir..
şahsen bu beni pek tanımlamaz. param olsa da gezmeye üşenirdim. ama youtube yorumlarından okuduğumuz kadarıyla pek çok vatandaşımız iç geçiriyor... garibanız, bizim de imkanımız olsaydı da biz de oraları görebilseydik diyen insanlar çok fazla...
kendi ülkemde tatil hayal, en fazla dışarı çıkıyoruz avm'de takılıp hamburger yiyip eve dönüyoruz. diyen insanlarla dolu bu ülke!

özellikle güney amerika ülkelerinin plajlarına giden youtuberlerin kanallarında bu durumla karşılaşıyorsunuz...
plajlarda ayak topu oynayan bikinili güzeller, kafa insanlarla yapılan konuşmalar, güneş kum, deniz, pozitif atmosfer derken insanlar kendi hayatlarına bakıyorlar. ömürlerinin nasıl hiç pahasına geçtiğini, tükendiklerini, mutsuz bir hayat sürdüklerini anlıyorlar...

o gidilen ülkelerdeki işçi sınıfından insanların yüzünden mutluluk akarken bizim ülkemizde durumlar neden böyle?
diye sorgulamadan geçemiyor insan...
sorgulamalar arttıkça insanın kafesi daha da dar geliyor kendine.

mutluluğu, umudu, hayalleri, geleceğe dair inancı olmayan insanların teselli arayışları, çaresiz kabullenişlerini görmek, yazdıklarını okumak..
onlarla aynı kederi paylaşmak. o kadar büyük bir acı olarak boğazıma oturuyor ki...
bazen ölmek böyle dandik bir yaşantıdan daha mı güzel olurdu diye sormak zorunda kalıyor insan kendine...

evet çok şükür bugün de hayatımızın gerçekleriyle yüzleşmiş olduk.

yavaş yavaş geziyoruz biz de vize istemeyen ülkeleri ne yapalım…