düşük bütçeli filmlere yapıştırılan sanat filmi etiketi

geçen bir tanımda okumuştum fransız yeni dalga filmler maddi imkansızlıktan çıktı diye. bu nedenle haklı bulduğum tespittir. tek kameraya geç, titresin doğal durur, tek mekanda hallediyoruz, çok oyuncuya gerek yok, tek kişinin yevmiyesi anca çıkar derken sanat filmi yaptınız tebrikler.

ulan ben her ay o kadar parayı mubi'ye boşuna mı veriyorum! diye hiddetlenmeme neden olan başlık. neyse, derhal bir doz yorgos lanthimos almalıyım.

neredeyse inanicaz. yok o iş öyle olmuyor. mıy mıy mıy. bunlarin ayrımları oluyor mecbur, tripod yoktu ağaç kavuğunda çektik değil mesele. imkansızlıktan çekilen filmle sanat için sanat tutkusuyla yanıp tutuşanların filmleri aynı safta durmuyor çoğu zaman. belki benim gibi kötü bir izleyici pek fark göremez tabi. zaten orada buna gönderme, şurada senaristin çocukluğu, kapının eşiğinde yönetmenin torunu derken o filmlerin okuması pek bitmiyor. ha, sanat filmi olması için böyle donatılmiş bir film mi olması gerek? yoo. fakat sırf belli imkanların zayıflığından öyle sunulan filmle öteki bir mi? tabi artık bu da var. kısıtlı imkanların yapımları yüceltiliyor, görüyoruz. tamam. bozkırın ortasında kamera omuzda koşmak mı? yok işte perspektif var, sanat anlayışı, dekor, anlam, üslup.

püff bir odaya adamı oturtmuşlar, tek kişi oynuyor kamera bile kıpırdamıyor. maliyetten kaçmışlar, sanat filmi diyorlar yeaaa yorumları da tartışmayı düze çıkarmıyor. yönetmenin künyesi vardır, sanat anlayışı vardır. e bazen de yoktur. lakin o zaman da izleyici vardir. çıkarımlar, gizliden gizliye ya da açık açık hissedilenler, duyumsadıklarımız vardır. son.

aslında çocuklar düşük bütçeyle daha çok şey anlatmaya çalışıyor ya hani..çok çaktırmazsak sevinirlerdi