intihar eden gençlere yapıştırılan damga

neye maruz kaldığını, ne için canına kıydığına bakmaksızın "ergen, sosyal medyadan özenmiştir, sevgilisi terk etmiştir" etiketleriyle yaftalanmaları durumudur.
kimse hayatına öyle keyfe keder son vermez. sosyal medyadan görüpte kendimi şuradan atıp öleyim diyene henüz rastlamadım.
(bkz: bak yeğenim biz neler yaşadık kendimizi attık mı ?)

dert s** gibidir herkes en büyüğü kendinde zanneder söyleminin tam karşılığı, bu gençlere yapıştırılan damgadır. kişinin derdi kendi omzunun taşıyabildiği kadardır ve cayma hakkını kullanmak şahsı ilgilendirir. haddimizi aşmamamız gereken konu.

intihar sadece bireysel bir mesele değildir toplumsal yönü de vardır lakin bizim insanımız hemen korkak ve ergen damgasını vurur

sonsuza kadar cehennemde aynı şekilde ihtihar edeceğini söylerler. kim bilir diline getiremediği ne acılar yaşamıştır da kendinin katili olmuştur.

(olayın dini boyutu beni bağlamaz.)

intihar eden insanların psikolojisini yaşadıkları acıyı hayatı boyunca anlayamayacak olan insandır. tamam insanın yaşamına son vermesi kötü bir durumdur. ama insanın kendine saldırması kendine tepki vermesi nasıl bir acıdır bunu kimse tasavvur edemez. insanın çaresizliğinin ulaştığı en son noktadır.

sadece arkasından konuşurlar. o insan o noktaya gelinceye kadar kimse yanında olmaz ama intihar etti mi arkasınsan ağlarlar. cehenneme gidicek gibi saçma etiketleri de eksik etmezler.

intihar edenlere tonlarca şey söylenirken bir insanın neden intiharı son çare olarak görmesinin sebebini ya da buna sebebiyet verenlerin merak edilmemesi halidir.

intihar eden kişinin artık umrunda olmayacak damgalardır. konuşan konuştuğu ile kalacak, ve bu parazitler malesef hayatın içinde olmaya ve boş konuşmaya devam edeceklerdir.

7/24 intihar edeceğini söyleyen gençlere yapıştırılan damga ile karıştırılmamalıdır.

olayın dini boyutunu bir tarafa bırakırsak, intihar eden birini burada ben de dahil kimse anlayamaz. neler yaşadı, nasıl zorluklarla savaştı, ki muhtemelen tek başına. intihar kararı çok kolay verilen bir karar olmasa gerek. bir insan kendi canını almayı, ölmek istemeyi nasıl düşünür, nasıl bu noktaya gelir ve buna nasıl karar verir.
bizim toplulumuzda intihardan ziyade her olayda bir etiket yapıştırma içgüdüsü mevcut. olay her ne olursa olsun; şuna bak neler yapıyor, neler söylüyor tam bir rezil...
birini yaftalamadn önce onu anlamamız gerekiyor, empati kurmayı öğrenmeliyiz. neden öyle yaptı neden öyle dedi. eğer ciddi anlamda anlayabilirsek karşımızdakini belki durumun düzelmesi bizim elimizde.

her intihar toplumsal bir cinayettir bunu bır yıl önce intihardan son anda kurtarılmış adam olarak söylüyorum

"dikkat çekmek için yapmıştır."
"korkutmak için yapmıştır."
gözlerinizi açın gençleri kurtarın.

kız ise; manitasından ayrılmıştır, manitası kötü bir şey demiştir, manitası... manitası...

erkek ise; kim bilir ne yaptılar zavallıya, kaldıramadı...

cinsiyetçiliğin bir üst leveli de denebilir buna. kimse aslolanı düşünmez.

damga yapıştırmaktansa, gençlerin hayatının en güzel zamanları olması gereken dönemde hayatından neden vazgeçmeye kalktığına yoğunlaşılmalı. genellikle sebep damga yapıştıran insanlarla aynıdır. onlar ve bitmek bilmeyen toplumsal baskıları. şu ülkede kötü geçmiş sınavlar yüzünden kaç genci kaybettik. aileler çocuklarına bu baskıyı kurmamalı. liseye, üniversiteye girişin en önemli şey olmadığını, her şeyin telafisi olduğunu, başarının sadece diplomayla olmadığını, evlatların başarı düzeyiyle orantılı olarak sevilmemesi gerektiğini öğrenmeli ve çocuğuna hissettirmeli.

yani guzellemekten daha iyidir. neydi o mehmet piskin mi nedir şov yapa yapa intihar etti ve toplumca bu intihar güzellendi, güzellendi yetmedi hala güzelleniyor...

ben intihar eden insana yaftayı anında yapistiran biriyim bir arkadasim intihat etti kendine geldiginde "napion lan kamil" manasinda soz soylemistim hatta dalga bile gecerim intihar edenle.
bu arada intihar etmeye calisan arkadasim 4 yildir yasiyor ve su an mutlu yani sorunlarin cozumleri bulunuyor.

şu yaşımda kendi ailem bile senin ne derdin olabilir ki diyor. insan yaşadıklarını kaldıramıyor ve en yakınınız bile sessizce ölüşünüzü fark etmiyor yada görmezden geliyor. herkes böyle, gençlik yılları, asiler, hep tv-telefon-bilgisayardan görüyorlar diye konuşurlar. ama anca konuşurlar. kimse derdini dinlemez, bir çıkış yolu sumaz, sende o çıkışı ararken kendini burada bulursun. ne kadar doğru bir yol tartışılır amacım kimseyi özendirmek değil sadece konuşmak yerine bir icraate bulunun diye öğütlemek. intihar edecek insanlar çevrelerine sinyallerini verirler, bunu iyi gözlemleyip bir canın yitip gitmesini engellemek gerekiyor.

ne derdin olabilir ki derlerken haklı olma ihtimalleri çok yüksek.

damga yapıştıranlar cidden sorunlu insanlar. yaşamadan anlamıyorlar insanı. bu insan niye intihar diye sorgulamazlar, hemen zorluklara göğüs gelemedi, kolay yolu seçti vs. diye arkalarından konuşurlar, çünkü mükemmel(!) insanlar.

intihar eşiğine kadar getirmiş olan kişilerin devamında vuracağı damgadır. bırakın insanlar istediği gibi yaşasın, mutlu olsun, saçmalasın, delirsin, isterse ergenlik triplerilerine girsin. nihayetinde neler yapmışım zamanında diyerek, anılarına gülüp geçecektir.

ınsanlar keske, insanliginin getirdigi vicdani duygulariyla damga yapistirmadan once uzulmeyi denese? yitip giden her genc bu ulkenin gencleri, hepimizin evladi. onlari elestirmeden once keske hangi zorluklarla sinandiklarini anlamaya calissak? ailelerinin kanayan yaralarina bir de biz basmasak? dilerim allah kimseyi, ölumu dusundurtecek kadar caresiz hissettirmesin. ozellikle hayatinin baharindaki gencleri...