düşüncelerimiz dışında bir hayatın var olması

ya da hayatın sadece bizim düşüncelerimizden ibaret olmaması. nasil acacagimi bilemedim.

bir derbeder delikanliyi düşün, bir arabesktir son ses tutturmus, vuruyor şarabın gozune. eski sevgilisine sitem ediyor. vicdanın omur boyu sirtinda yük olsun falan, ilendikce ileniyor. ya da hâlâ sevildigini ve ozlendigini dusunuyor. bekliyor. halbuki kızın s..kinde degil boyle seyler. ne vicdan ne sevgi... umurunda degil. oglan kendi dusunceleri yuzunden icmeye devam ediyor.

ben olmasam bu şirkette işler yurumez diye kibirlenen ayşe hanim... gulerek dedikosu yapilip ta.ak geciliyor.

binlerce, milyonlarca örnek.

tabii dusuncelerimiz disinda haril haril akip giden bir dunya olmasi dusuncelerimizin her zaman kiymetsiz ve zararli oldugu anlamina gelmiyor. oyle olsaydi, sabah serçeleri gibi heyecanli şiirler nasil yazilirdi?

sanırım hepimiz kafamızın içinde fazla vakit geçiriyoruz. bazen öyle bir şey oluyor ki etrafına bakıp; dışarıda bir hayatın var olduğunu fark ediyorsun. yaşaman gereken hayatı yaşamamaktan kaynaklı olabilir gibi

yanlış tespittir. hayat, düşündüklerimiz ve hissettiklerimiz arasında inşa ettiğimiz dünyadır. bu yüzden yer yer çarpık ve tutarsızdır.

hayat, düşüncelere dönüşerek algıladığınız şeydir zaten. düşüncelerle düşlenenleri karıştırmıyorsanız eğer, tam da düşündüğünüz gibidir hayat. (şu farkla ki, başkalarının da düşündükleri gibidir hayat. unutmayın ki,
sizin düşünceleriniz her zaman, doğru bir gerçekliği temel almıyor ve yanılıyor olabilirsiniz de.)

var, yok değil. biz düşüncelerimizde kendimizi öyle güvende hissediyoruz ki; dünyaya, bilinmezliğe açılmak istemiyoruz. (bkz: konfor alanı)

(bkz: anti berkeley'cilik)