duvarları olan insan

kendine göre kuralları kanunları olan insandır .kolay kolay çizgilerini bozmazlar güvenip içlerine kolay kolay kimseyi almazlar bazen onlara yakınlaşmak için defalarca o duvarlara toslarsınız bu insanlardan kimseye zarar gelmez çok karakterli insanlardır

ben o duvarlara çarpa çarpa ne hale geldim.

evet bu doğru. duvarlar var hissediyorum. bana ait ama hiçbiri benim örmediğim duvarlar..

sebepsizce güvenmem gerektiğini hissettiğim insanları alırım hayatıma. çünkü sezgilerimde haklı çıkarım.
onun dışında bende o duvarlar boy boy... ahah.

sırtına saplanan her hançerden o duvara bir tuğla daha koyan insandır.

(bkz: bin bıçak var sırtımda biniyle de adaşsın her biri hayran sana)

bazı insanlara ve bazı tepkilere karşı benimdir.
ergen tribin varsa sizin için ben dünyanın en soğuk insanıyım.
bana emir kipiyle cümle kuruyorsan da benden duyacağım son cümle "sen kim köpek" olur muhtemelen.

bazı duvarlar iyidir.

duvara gerek yok zira temperli cam diye bir şey var artık.
dışarıdan görünmek istemiyorsan, en uygun cam kaplama filmini kullanırsın, o iş de tamam.

duvar nedir arkadaş?
hangi çağda yaşıyoruz?

internet var bir kere artık hayatımızda...
hiç mi yok yani, iletişim kurduğunda seni mutlu edebilecek biri?
duvara gerek yok.
temperli cam kullan ve hayatın tadına bak...

duvarı vardır ama kendi içinde daha çok. dışarıdaki zorlasa da kendi aşmak istemese yine örülür baştan sona o duvar. gelip karalayan da oldu rengarenk boyayan da. ama ben artık duvarın rengine bile bakamaz oldum. ruhum kararttı gözlerimi çok önceden.

hayatı algılamayla ilerliyor bu duvar işi bence. zorluklar ve hayatı mücadele ile geçen insanların duruşları çok başka oluyor. o duvarları örene değil, ördürtene bakmak lazım biraz da. ota moka çıtkırıldım insanın koyduğu mesafe duvar değil, kendine zorluktur anca. öyle tatmin oluyor minnoş galpliler, duvarlarım var benim hesabı. aldanmayın.

olandan değil olmayandan korkunuz.

sersem değilse, sebepleri olan insandır.

ben o duvarlara çarpa çarpa yosun tuttum.
kimbilir kimler o duvarlara tuğla koydu beton döktü tel örgü çekti. duvarın önüne mayın döşedi.

boyarım.

public sevdalısı olarak kadıköy ve beşiktaş'a kendime ait duvarlarım mevcut. malum kucakta partnır ile duvar aramak zor olur.

bendim.
sonra o duvarların giderek etrafımda yükseldiğini ve beni içine hapsettiğini fark ettim. bir zamanlar zarar görmemek için ördüğüm duvarlar artık bana zarar vermeye başlıyordu. bu yüzden bir kalem aldım elime, o duvarların üstüne pencereler çizdim. sonra o pencerenin ardında her zaman gri bulutların olmadığını, yağmurdan sonra açan gökkuşağının var olduğunu gördüm. duvarların ardının güneşli ve güvenli olduğuna karar verdiğimde ise gün ışığının ve sevginin tekrar içime işlemesine izin verdim.
istediğim zaman perdeleri kapatıp duvarlarımın beni içine çekmesine izin verebilirim. ancak bunu yaparken kendimi sonsuz karanlığa ve soğuk duvarların arasına hapsetmeyeceğimi, kendimi daha iyi hissettiğimde tekrar penceremi sonuna kadar açabileceğimi bilmek daha iyi hissettiriyor.

akıllanmıştır. kimsenin onu üzmesine izin vermez. kimse sınırlarını geçemez ve onu üzemez.