ebeveynlere saygı duyma zorunluluğunun saçma olması

edit. zorunluluk olacak.

onlar da herkes gibi bir insan oldugundan onlara ayri muamele etmenin sacma olmasi.

her insan saygiyi haketmez. ben babama saygi duymuyorum kendimi bildim bileli. bu benimle degil onunla alakali. yedigi boklarin, bana neler yaptiginin farkinda. ister pisman olsun, ister kibrine sarilsin bu beni ilgilendirmez.

artik kabul edelim, annemiz leş gibi bir kadinsa ona saygi duyamayiz. babamiz hayatimizi s...tiyse ona saygi duyamayiz. denesen bile olmaz o iş.

(bkz: tükür babanın suratına)

yine de saygı duymak lazım.

saçma bulmuyorum. üzerinizde müthiş emekleri olan insanlar ana babalarınız. bırakın saygıyı, derin bir şefkat, ilgi ve özeninize çok layıklar bence. anne ve babanız neden düşmanınız olsun? size ne kötülük ettiler? davranışlarında elbette sorun olabilir ama sizin de var muhtemelen. her insanın var. öfkeliyseniz onlara bunu konuşun. barışın. kısacık bir hayatı tecrübe ediyoruz. kasmayalım. çocukları için her şeyin en iyisini isteyen insanların bikaç küçük problemi görmezden gelinebilir.

yazar arkadaşlarıma katılmıyorum.

bir baba olarak yorumum;

anne ve baba çocuğuna ilk önce edepli ve iyi bir insan olmayı öğretmeli, tatlı bir otorite ile mutlu bir aile ortamı ile hayata hazırlamalıdır.
çocuk da bu ortamda sağlıklı bir şekilde yetişecektir.

herkes anne baba olamaz. buna katılıyorum, ama bunun dışında ailesi için kendini paralayan insanlar için de küçük bir saygı çok olmamalı.

kızımdan saygı beklentim yok ama kendine iyi davranmaz veya beni sevmezse usulünce yolarım, net.

sevgi varsa, saygı ister istemez gelir. çünkü karşıdakini üzmek istemez insan. sevgi yoksa neyleyim saygıyı.

genel olarak saygı kavramına alerjisi olan bir toplumda yadırgamadığım bir başlık. sırf insan olduğu için herkes herkese saygı duymalı diyeceğim ama bazı insanlarda saygıyı zerre haketmiyor. adam yok dilini koparırım yok beynine sıkarım derse misal bu varlığa mi saygı duyacaksın.

çocuğuna saygı duymamış olan ebeveynlere saygı duymak, çok zor oluyor. psikolog tülay kök, bir videosunda "bu dünyada en çok kime saygı duyuyorsunuz? işte, o kişiden daha fazla saygıyı çocuklarınıza duyacaksınız, işte o zaman ebeveynler ve çocuklar arasında çatışma kalmaz." demişti. ama saygı duymak, çocuğun her istediğini onaylamak değil tabii ki yeri geldiğinde, çocuğa sınırlar koymak, ona rehberlik etmek gerekli ama bunu yaparken, çocuğun da bir birey olduğunu unutmamak, kendine özgü bir mizacı olduğunu göz ardı etmemek, benliğini yok etmemek gerekir. metaforik olarak anlatmak gerekirse, mesela, yazın daha çok mevye versin diye nezaketle ağacın fazla dallarını budamak gibi olmalı... oysa, çoğu ebeveyn, ne yapıyor, ağacı köküne yakın bir yerden kesiyor, sonra o ağacın kesilen kısmından minik bir filiz sürmesini ve o çıkan minik filizin büyük büyük işler başarmasını istiyor.
ben ise 11 yaşında yurtlara bırakılmış, çocukluğunda onlar yüzünden bir gözünü kaybetmiş ve fiziksel, duygusal, psikolojik açıdan şiddet görmüş olup halihazırda 40 yaşında bir kadın olarak anne-babamı affetmekte zorlanıyorum, mecburi bir saygı duyuyorum, daha doğrusu duymak zorunda bırakılıyorum, pek sık görüşmüyorum. yıllarca en zor zamanlarımı yalnız geçirdiğim için içimdeki duygusal boşluk ne yapsam dolmuyor, arada samimi olmaya çalışıyorum, belki bu saatten sonra bir şeyler değişir, diye düşünüp bağ kurmaya çalıştığımda, her yakınlaşmamda daha da duygusal olarak zarar görüp geri dönüyorum, o yüzden artık onlardan umudumu kestim, arada sırada görüştüğüm, duygusal mesafe ile yaklaştığım insanlar olarak hayatımda kalmaya devam edecekler sadece...
o yüzden, anne baba klişelerinin hepsine karnım tok, her anne-baba bir değildir. eğer ki sizi atmayan, destek olmaya çalışan ama eften püften şeyler için tartıştığınız güzel bir anne-babanız varsa* kıymetini bilin, saygıda da kusur etmeyin tabii ki...