ema

ema ‘nın cinsel hayatı einstein’ın izafiyet teorisine benziyor. anladığını sanıyorsun, oysaki anlamak için 160 ıq değeri gerektiriyor.
neresinden bakarsanız bakın ilginç bir film. başlangıç sekansından bitişine kadar hep bir merak içinde bekliyorsunuz. klasik “anayım ben, anaa!!” fikrinin uzay çağı versiyonu gibi.
ema'yı seveceksiniz. çünkü ema kendisini bir şekilde size sevdirmeyi başarıyor.
2019 yapımıdır.
şili yapımı.
festival filmidir.

bir kadın filmi. kalıpları eğip büken, onlara sığmayan, taştığını inkar etmeyen, bununla sorun yaşamayan, yaşayan herkese de haddini bildiren bir kadını anlatıyor. varoluşunu hemen her kalıbı değiştirerek gerçekleyen ema'nın hikayesi etkileyici. ama film için aynı şeyi maalesef söyleyemiyorum. aslında çok güçlü bir girişi var filmin. diyaloglar iyi yazılmış, planlar tabi ki güzel. climax ile benzeşen çokça yönü var ama bu beni rahatsız etmedi. yönetmen koltuğunda the club ve jackie'den tanıdığımız şilili yönetmen pablo larraín oturuyor. ama o güzelim kastla, ema'nın agresyonunu en net şekilde dışavuracağı enstrümanı olan dans sahnelerini neden o kadar kısa tuttun, tadını damağımızda bıraktın be abicim? hadi buna tercih diyelim, peki filmin sonunda izleyiciyi neden 3 yaşında çocuk yerine koyuyor her şeyi "açıklıyorsun?" aptal mıyız biz?
yine de akılda kalacak bir film olmuş. hikaye iyi hikaye. ama yönetmen işi kotaramayınca böyle oluyor işte. ders niteliğinde, sinema okullarında okutulmalı.