1.
ilk kez sahnede göründüğünde insan ister istemez bir durup bakıyor. çünkü o sahneye çıkarken "merhaba" demez, "ben buradayım" der gibi yürür. gümbür gümbür gelen bir enerjisi var. dead sara’yla yaptıkları zaten az buz işler değil, özellikle weatherman gibi parçalarla müziğin içine bildiğin isyanı boca etti bu kadın. o vokaller var ya… sanki sigara dumanıyla boğulmuş bir sokaktan, paslı bir çığlık gibi geliyor. ne filtreli ne cilalı. gerçek. bu çağda gerçek ses bulmak hiç de kolay değil.
ama ne olduysa oldu, bir gün emily’yi linkin park sahnesinde gördük. dedim kendi kendime “ulan ne alaka?” chester bennington’ın yeri zaten dolmaz. adam sadece şarkı söylemedi ki… acıyı, intiharı, travmayı, sevgisizliği sesle resmetti. onun her çığlığı, dinleyen herkesin içinde bir odayı açıyordu. şimdi o şarkılara başka biri ses olacak, hem de kadın vokal? kolay değil. hele bizim gibi chester’la büyümüş, onun sesiyle hayatta kalmış insanlar için.
ilk videoları gördüğümde garipsedim açıkçası. olmamış bu dedim. emily’nin sesi fazla yırtıcı geldi, fazla özgür, fazla kontrolsüz. linkin park’ın o kırılgan-öfke dengesi bozulmuş gibiydi. sonra düşündüm ve dedim ki belki de öyle olması gerekiyordu. çünkü emily, chester’ın gölgesine girmemişti. o kendi gölgesini getirmişti sahneye.
günler geçti, videolar yayıldı, konserler arttı. sonra bir performansta sanırım somewhere i belongdu o kırılma yaşandı. emily mikrofonu tuttu, gözlerini kapattı ve şarkının içine girdi. o an fark ettim. chester’ın acısıyla empati kurmuyordu sadece, onu içselleştiriyordu. sahneye çıkıp da “bakın ben ne güzel söylüyorum” demiyordu. “ben de acı çektim” diyordu. bu da seyirciye geçiyordu. çünkü içten gelen şey hemen belli olur.
şahsen emily'nin linkin park'a çok yakıştığını düşünüyorum. üstelik hem ergenliğinde odasında chester posteri olup linkin park hayranlığı yaşamış biri olarak söylüyorum. doğru bir kimya yakalandı.
ama ne olduysa oldu, bir gün emily’yi linkin park sahnesinde gördük. dedim kendi kendime “ulan ne alaka?” chester bennington’ın yeri zaten dolmaz. adam sadece şarkı söylemedi ki… acıyı, intiharı, travmayı, sevgisizliği sesle resmetti. onun her çığlığı, dinleyen herkesin içinde bir odayı açıyordu. şimdi o şarkılara başka biri ses olacak, hem de kadın vokal? kolay değil. hele bizim gibi chester’la büyümüş, onun sesiyle hayatta kalmış insanlar için.
ilk videoları gördüğümde garipsedim açıkçası. olmamış bu dedim. emily’nin sesi fazla yırtıcı geldi, fazla özgür, fazla kontrolsüz. linkin park’ın o kırılgan-öfke dengesi bozulmuş gibiydi. sonra düşündüm ve dedim ki belki de öyle olması gerekiyordu. çünkü emily, chester’ın gölgesine girmemişti. o kendi gölgesini getirmişti sahneye.
günler geçti, videolar yayıldı, konserler arttı. sonra bir performansta sanırım somewhere i belongdu o kırılma yaşandı. emily mikrofonu tuttu, gözlerini kapattı ve şarkının içine girdi. o an fark ettim. chester’ın acısıyla empati kurmuyordu sadece, onu içselleştiriyordu. sahneye çıkıp da “bakın ben ne güzel söylüyorum” demiyordu. “ben de acı çektim” diyordu. bu da seyirciye geçiyordu. çünkü içten gelen şey hemen belli olur.
şahsen emily'nin linkin park'a çok yakıştığını düşünüyorum. üstelik hem ergenliğinde odasında chester posteri olup linkin park hayranlığı yaşamış biri olarak söylüyorum. doğru bir kimya yakalandı.
devamını gör...