emre aydın şarkılarından bir kuple bırak

çocuklar toplanıp gittiler içimden
dünle unutmak arasındayım şimdi
sen yoksun inan, bir tek sen lazımken
bir ses ver, yapma, burada bırakma bizi.

(bkz: ses ver)

çok zor bazen avaz avaz susmak
saklanmak kendine, kendinden vazgeçmişken
çok zor bazen belkiler biriktirmek
ve sana tutunmak, hem de sana rağmen

beni vurup yerde bırakma katlanamiyorum hiçbir yokluğuna

daha durmam boşluklarında ben
unutuyorum...

ne yapsan sen beni unutamazsın
bir yağmur yağsın da, bir şarkı çalsın
sen beni ölsen unutamazsın.

'' iyiyim ben,
hep aynı şeyler işte.
uyku hapları, yalan dolan gülümsemeler...''

(bkz: son defa)

benden aldıkların, neden benden fazla?!

(bkz: bitti tebrikler)

bin bıçak var sırtımda
biniyle de adaşsın
her biri hayran sana

burası soğuk, soğuk odalar
yoksun neye yarar
örtünsem kat kat yorganlar aman
soğuk, soğuk olanlar
vurdum dibe kadar
halimden yalnız uyuyanlar anlar

toplasan iki kişi eder miyiz hâlâ?
beni biraz böyle hatırla..

fotoğraflar kayıp, adresler değişmiş, imkansız olmuşuz. hayattayken üstelik..

bu kez pek bir afili yalnızlık
aldatan bir kadın kadar düşman

karla karışık yağar hüzün
üstüm başım hep uzun kollu
benden iyi bilirsin
anlatmama lüzum var mı ?

hoşçakal! olacaklar sensiz olsun

eğer konuşabilseydim
"beni böyle bırakma"
diye haykırmak isterdim

git gideceksen bekleme.

yok, çıkmıyor sesin kör kuyunda
benden aldıkların neden benden fazla?
yok, yapamam, kalamam kör kuyunda
benden aldıkların neden benden fazla?

son defa

hatta yalnızlıktan, sessiz harfler seçersin
belki bir gün, özlersin.

o kadar çok var ki... aşk acısı çekmeyene bile aşk acısı çektiriyor adam.

beni vurup yerde bırakma,
katlanamıyorum hiçbir yokluğuna.
beni vurup yerde bırakma,
içim bağırdı da ben diyemedim ya.

-beni vurup yerde bırakma -
ne yaparsam olmuyor,
olmuyor eskisi gibi.
güldürmüyor, ağlatmıyor
kimse senin gibi.

-bir pazar kahvaltısı -